Amerikaanse gothic rock ? Yep, het vaderland van Christian Death, Mephisto Watz, Faith and the Muse heeft uiteraard ook zijn gothic rock scene, maar van al die groepen is er - op The Wake na, waarschijnlijk - geen die zo klassiek klinkt als The Rope. Want hier zijn de referenties duidelijk Rosetta Stone, Nosferatu, Children On Stun en andere namen uit de tweede generatie Britse gothic rock bands, de bakermat van het genre.
In 2011 verblijdde The Rope ons al met hun eerste titeloze ep. Kurt Ingels, onze redacteur van dienst en notoir aanhanger van het genre, was zo enthousiast over dit schijfje dat hij er zelfs een tweede maal een lovende recensie aan wijdde bij de heruitgave in 2013.
En dat was ook terecht, want wie van knetterende gitaren, diepe baslijnen, gedreven ritmes, ijle synths en bovenal dramatische zang houdt, zou deze groep in zijn huis en zijn hart moeten opnemen. Het feit dat dat nog niet gebeurd is, ligt wellicht aan de geringe productiviteit van de groep, waarmee hij niet echt in de kijker loopt.
Maar nu - vijf jaar na het debuut - is er een opvolger voor het debuut: Waters Rising. Het is opnieuw een ep geworden, met zes nummers. Dat hadden er wat meer mogen zijn, maar er is nog niet zo veel veranderd in het geluid van de groep. En maar goed ook.
Het hoofdnummer ‘Suffer’ is zonder meer magistraal en zou een klassieker in het genre moeten worden. Maar ook de rest van deze cd is gothic rock van de hoogste plank, die liefhebbers - en we vermoeden dat onze gewaardeerde collega Kurt nog lang niet de laatste fan is van het genre - in hun armen zouden moeten sluiten. Neem wel deze waarschuwing ter harte: The Rope is uiterst verslavend!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten