Raf Ahráyeph is een perfectionist. Elk detail moet voor hem juist zijn. En dat verklaart deels waarom het zo lang wachten was op de opvolger van ‘Marooned on Samsara’ uit 2008. Het verklaart ook - en dat is dan weer de positieve kant - waarom die opvolger - ‘AnimAElegy’ - zo goed is.
Het is belangrijk om te weten dat Raf door een zware crisis gegaan is vooraleer ‘AnimAElegy’ tot stand kon komen. De perikelen met de groep en in zijn persoonlijk leven leidden hem zelf tot een zware burn-out, dat hem meer dan een jaar inactief liet. Maar zijn dat soms niet de omstandigheden waarin de beste platen tot stand komen? Hoeveel geweldige platen zijn er niet opgenomen door muzikanten die zware problemen moesten overwinnen?
Raf Ahráyeph heeft sinds 2001 - toen hij de groep op zijn eentje oprichtte - heel wat moeite gehad om muzikanten rond hem te verzamelen. Misschien is dit deels aan zijn perfectionisme te wijten, want het moet niet zo gemakkelijk samenwerken zijn met iemand die steeds naar meer en beter streeft. Het resultaat is dat Raf nu weer helemaal op zijn eentje instaat voor alle instrumenten, uitgezonderd de drums en een paar toetsen. Hij kon zijn visie helemaal uitwerken, en dat werpt zijn vruchten af.
Ahráyeph speelt gothic rock, en is daar bijzonder goed in. De Belgische exponenten in dit genre zijn op één hand te tellen (wij denken automatisch aan Star Industry, en eveneens aan Erato, die evneens na een paar crisisjaren terug teken van leven geven). Ahráyeph werd na zijn debuut ‘Marooned on Samsara’ vaak vergeleken met The Fields Of The Nephilim. We hebben begrepen dat deze vergelijking Raf enigszins op zijn zenuwen werkt, maar het is en blijft eigenlijk een mooie referentie en eentje dat voor Ahráyeph opgaat, ook al kun je hem niet verwijten van een kopie te zijn van de meesters. De stem van Raf verschilt bijvoorbeeld danig van de grafstem van Carl McCoy.
Het is vooral in de langzame en atmosferische passages - ‘Maiden By The Sea’, ‘Thread’… - dat de vergelijking opgaat. Als het wat sneller gaat, vervalt de vergelijking al snel, zoals op het behoorlijk scherpe ‘Love / No Love’ of het meeslepende ‘White Square II’ (trouwens een herwerking van een oud Crucifire-nummmer, de voorloper van Ahráyeph). Op de uitgestrekte gitaarsolo’s van afsluiter ‘Finale’ kun je moeilijk anders dan aan Pink Floyd denken, en op bonusnummers als ‘Pressure’ en ‘Awake’ - de cd kent niet minder dan vier bonusnummers - kunnen we zelfs wat black metal-invloeden ontwaren, vooral in de drums. Niet verwonderlijk, daar Raf oorspronkelijk uit de black metal afkomstig is (hij was ooit gitarist voor Ancient Rites). Over het algemeen zijn de gitaren erg melodisch en brengen de toetsen spanning en sfeer bij. Een combinatie die perfect werkt met Rafs hese en diepe stem.
‘AnimAElegy’ ligt in het verlengde van ‘Marooned on Samsara’, maar is gewoon nog beter. Beter opgenomen, meer evenwichtig, meer tot in de details afgewerkt, meer melodisch… De fans moeten deze overtreffende trap van ‘Marooned’ absoluut in huis halen, en de anderen moeten - zeker indien ze fan zijn van gothic rock - deze Belgische exponent van het genre absoluut leren kennen.
Ahráyeph: website / facebook / bandcamp
Geen opmerkingen:
Een reactie posten