The Imaginary Suitcase heeft een nieuwe plaat uit - Fake blood from real wounds - en u moet er beslist uw oor aan lenen. Niet alleen omwille van de heerlijke melancholische folk die dit solo-project van Tubekenaar Laurent Leemans maakt, maar ook om de scherp- en diepzinnige teksten van Leemans, waarin hij alledaagse observaties vermengt met filosofische beschouwingen. Verleden jaar vroegen we Leemans om de teksten van ‘Driftwood’ te duiden, nu doen we hetzelfde voor de nieuwe ‘Fake blood from real wounds’. The Imaginary Suitcase begint vandaag trouwens aan een reeks optredens die hem in diverse bruine kroegen doorheen België zal voeren. De ideale plek om van zijn muziek te luisteren.
Don't. For dignity's sake, don't
Iedereen weet intussen dat ik graag liedjes schrijf over relaties die kapotgaan, maar zeker niet in de ‘the sun ain't gonna shine anymoooore’ stijl... Ik zweette lang en hard aan dit nummer. Eerst wilde ik een rijk, uitgewerkt arrangement, met strijkers en laag op laag van 12 snaren gitaar en autoharp, ingewikkelde tweede en derde stemmen… Maar ik was nooit tevreden. Het was altijd te veel en nooit genoeg tegelijkertijd. Op een dag heb ik alle vroegere versies verwijderd en ben ik terug naar een zeer minimalistische stem/gitaar versie gegaan. Het opent het album als een knipoog aan al het bloed, zweet en tranen die ik eraan heb besteed, om uiteindelijk toch iets zeer simpel te doen...
Het dorp
Een nostalgische nummer over mijn jeugd, een tijd waarin alles zo eenvoudiger bleek te zijn. Het is eigenlijk de resultaat van een oproep van vzw Be.Brusseleir, die het Brussels dialect levend probeert te houden. Ze hebben via vi.be een oproep aan Brusselse muzikanten gedaan om nummers in het Brussels te schrijven. De versie op Fake blood is in het Algemeen Beschaafd Nederlands. De Brusselse versie kan men ontdekken op 14 november, wanneer de verzamelaar onthuld wordt, tijdens een mini-festival met alle betrokken groepen (Airplane, Tommy Green & the Blues Machine, Angström, Shaman Festival, Aubin, Stefan Dixon) in de Ancienne Belgique.
Demain est un autre jour
Een nummer in het Frans, voor het evenwicht. Hierop spelen ook Eva Genniaux (harp) en Anna Amigo (viool) alias Formiga & Cigale mee, die wat extra kleur aan het nummer toevoegen. We ontmoetten elkaar toen ik een feest organiseerde voor de voormalige manager van La Porte Noire in Brussel (een plek die me erg dierbaar is) met optredens van allerlei muzikanten. Formiga & Cigale zijn echt toffe muzikanten en super aangename mensen. Ze spelen wat ik zou noemen 'lady of the lake music with a Monty Python twist'. En voor ik het vergeet, het nummer gaat over iemand die te verlegen is om zijn gevoelens aan zijn crush te bekennen.
Run like the devil
Een eenvoudige en directe shoutout tegen bullshit. Ik wilde het zo schrijven dat je het zou kunnen gebruiken tegen een ex-minnaar, de regering, God, ouders, al die mensen die je altijd en overal naar beneden willen trekken omdat het voor hen de enige manier is om zich minder ellendig en zielig te voelen.
When I see you
Een moment van zoetheid. Dit nummer is voor mijn drie dochters, die de enigen zijn waarvan ik meer hou dan van muziek maken. Ik kan begrip hebben voor bijna alles maar een ouder die zijn eigen kind kwaad doet ontwaakt een doodstraf-supporter in mij, want wat er tussen een kind en zijn ouder gebeurt is heiliger dan God zelf.
It's not you, it's me
Ok, hopelijk begrijpt iedereen dat het ironisch is (niet vanzelfsprekend in de age of Twitter-hysteria)? Er werd me soms gezegd dat ik onterecht niet meer bekendheid geniet. Maar in muziek bestaat er geen billijkheid... En het verstoort mijn slaap niet zoveel. Het is ook een knipoog naar de enige die ik als een idool beschouw: Morrissey en zijn eindeloze ‘nobody loves me and I'm soooo misunderstood’ klaagzang.
Long live love
Opnieuw een nummer met Formiga & Cigale en ook met zang door Cécile ‘Seesayle’ Gonay. Cécile leeft ver in een afgelegen plek van de Ardennen, en dus ontmoeten we elkaar niet zo vaak, maar onder muzikanten zie ik haar als mijn zuster. En ik vind dat onze stemmen heerlijk mengen. Ooit moeten we een iets samen doen. Ons Isobel Campbell & Mark Lanegan album wordt ooit een feit.
Half of heaven
Het is altijd een beetje ingewikkeld voor een man om een feministisch nummer te schrijven. Daarom wenk ik naar John Lennon’s ‘Woman is the nigger of the world’ in de eerste strofe, een manier om mij onder zijn bescherming te zetten. Sexisme blijft de eerste, meest verankerde en meest voorkomende vorm van racisme in de wereld. En - zoals alle vormen van racisme - maakt het de wereld zo'n droevig, grijs, hopeloos en oninteressante plek voor iedereen, inclusief mannen. Ik heb feminisme nodig, want cipier was nooit mijn roeping. Dit is mijn eerbetoon, in alle nederigheid, aan alle vrouwen die als minder dan een stuk vee worden beschouwd.
She's like the swallow
Een folk klassieker uit Newfoundland, een zeer klassiek verhaal van een onmogelijke liefde die eindigt in de dood van het meisje. Ik vermoed dat wij kerels niet zo breekbaar zijn... Ik heb gemengde gevoelens over dit soort liedjes, liedjes over een meisje dat verleidt en dan natuurlijk door haar minnaar vermoord wordt. Laïs heeft er tal van gezongen, maar het is toch duidelijk dat het propaganda is om meisjes te verschrikken om ze gehoorzaam te maken. ‘Als je je hart volgt, wordt je uiteindelijk vermoord. Dus neem de echtgenoot die je ouders, le bedeau et même son éminence voor je hebben gekozen.’ Maar in dit geval ben ik helemaal verliefd op de melodie.
Mary
Een lied over de gevaren van uitstel op het gebied van liefde. Alle ‘uncool kids’ die ongelooflijk ingewikkelde trucs bedenken om de aandacht van het mooiste meisje in de klas aan te trekken, maar die haar op de dag dat ze eindelijk genoeg moed hadden verzameld om haar te spreken met een meer directe en onbevreesde jongen zien zoenen zullen zich hier waarschijnlijk in herkennen… Het is heel het verhaal van teenage ikke. En ik ben niet zeker of het vandaag zo veel beter is. Nobody loves me and I’m soooooo misunderstood…
Aangespoeld
Dit is een nummer van folkgroep Donder in 't Hooi uit Damme. Mieke en Johan heb ik ontmoet toen mijn voormalige groep Ceilí Moss de affiche van een festival met hen deelde, en sindsdien we zijn makkers. Ik wilde dit nummer van Donder al lang coveren, want ik vind de melodie wondermooi en Johans tekst over een immigrante en haar moeilijkheden ik zo ontroerend, accuraat, vol mededogen en zonder ideologie. Maar ik vond alle versies die ik maakte te dicht bij het origineel aanleunen. Dus had ik het in de koelkast geplaatst tot de recente azielzoekers ‘crisis’ me aan het nummer herinnerde. Dit a capella arrangement heb ik in een avond bijna geïmproviseerd.
Matty Groves
Ik heb deze überklassieker altijd al willen spelen. Ik ben een grote fan van de versie van Paul Roland (eigenlijk ben ik een grote fan van alles wat Paul Roland deed) en dus is zijn invloed waarschijnlijk merkbaar. Hopelijk toch met een persoonlijk tintje.
The Imaginary Suitcase
Geen opmerkingen:
Een reactie posten