Ik heb al vaker gezegd dat cd’s van Diary of Dreams in principe inwisselbaar zijn. De groep rond Adrian Hates heeft een uitdrukkelijk eigen stijl en geluid, en bouwt daar bij elke nieuwe uitgave op verder. De kwaliteit blijft nagenoeg constant: zeer hoog. En dat is ook hier het geval. ‘Grau im Licht’ is opnieuw een uitstekende cd van Diary of Dreams, eentje die bewijst dat de groep terecht hoog in aanzien staat in de goth-scene.
Toch zijn er altijd weer nieuwe accenten. Deze keer is er veel gebruik gemaakt van elektronische arrangementen en toetsen, terwijl de groep officieel zelfs geen toetsenist telt. Al zijn de gitaren - afhankelijk van het nummer - ook prominent aanwezig. Maar zoals Adrian Hates vorig jaar in een interview met ons zei, krijgt elk nummer op de cd het arrangement dat bij het nummer past, en wordt er pas in tweede instantie gezocht naar arrangementen om hetzelfde nummer live op te voeren.
Diary of Dreams speelt graag met concepten om aan een cd te werken. Soms is het concept vaag en ongrijpbaar, soms zit er werkelijk een verhaal verborgen in de teksten. Voor ‘Grau im Licht’ is gekozen om te werken rond de keuzes van het individu in een wereld die getekend is door egoïsme, oorlog, mediamanipulatie en lijden. En die keuzes zijn om jezelf volledig af te sluiten of om wanhopig te worden. Yep, Diary of Dreams staat nog steeds garant voor een uiterst pessimistische wereldvisie. Maar ze bekijken het ook positief, want ‘Grau im Licht’ wordt ook voorgesteld als een manifest voor empathie en goedheid.
Het gaat er op sommige stukken hevig aan toe (‘Sinferno’, ‘SinnFlut’, ‘Schuldig’), andere nummers zijn vlot dansbaar (‘Endless Nights’, ‘HomeSick’), dreigend (‘Krank’, ‘Die My Phobia’) en er zijn natuurlijk ook intieme emotionele nummers (‘Ikarus’, ‘Grau im Licht’). Vaak worden ook verschillende van die stijlen gecombineerd in één nummer, waardoor de vorige categorisering eigenlijk niet helemaal opgaat. De cd eindigt met een uitgerekte apotheose: ‘Schwarz’. Slechts drie woorden, maar wel bijna 10 minuten muziek. Eerst zachte piano (‘Weiss’, of ‘Wit’), dan steeds donkerdere klanken (‘Grau’ / ‘Grijs’) en later ontzettende herrie (‘Schwarz’ / ‘zwart’) die minutenlang nazindert.
Is het jullie opgevallen dat de titel in het Duits is? Ok, dat heeft Diary of Dreams destijds ook al eens gedaan met ‘MenschFeind’, maar dat was slechts een ep. Het is de eerste keer dat een volledige cd een Duitse naam krijgt. En ja, de helft van de cd weerklinkt in de taal van Goethe. Wij zijn daar eerlijk gezegd blij mee. De tijd dat Adrian Hates zich met Engelse teksten wou distantiëren van de Neue Deutsche Todeskunst ligt ondertussen ver achter ons.
Ik zal niet zeggen dat ‘Grau im Licht’ de beste Diary of Dreams-cd is van de afgelopen jaren (die titel gaat in mijn ogen naar het zwaar onderschatte ‘Ego-X’), maar het is wel opnieuw een uitstekende cd, van een groep die eigenlijk nooit een teleurstellende cd gemaakt heeft. Diary of Dreams is gewoon een kwaliteitsgroep, en daarom moet u ook deze nieuweling in huis halen.
Diary of Dreams: website / facebook
(Her)lees ons interview met Diary of Dreams (augustus 2014)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten