Mensen Blaffen was een new wave en funk ensemble dat in de jaren 80 furore maakte. En niet enkel in België, ook al zongen ze in het Nederlands (en soms in het Frans). John Peel vond het blijkbaar geweldig en draaide hen regelmatig in zijn legendarische programma’s. Maar door de taalbarrière zal het publiek voor deze groep wellicht beperkt blijven tot het vlakke land.
Het begint allemaal - hoe kan het ook anders voor een Vlaamse groep - met een deelname aan de Rock Rally in 1984. In een editie in het teken van ‘opmarcherende vrouwen’ - Bea Van der Maat van Chow Chow en Elsje Helewaut van Elisa Waut, de uiteindelijke winnaars van de rally - maakt de groep rond Sylvie Honnay en goede beurt en geraakt het tot in de finale.
Niet lang erna verschijnt de eerste single ‘Mensen Blaffen’. Die laat al meteen een heel eigen geluid horen: hyperkinetische new-wave met een flinke scheut funk. ‘De karakteristiek van Mensen Blaffen is juist dat de muziek zo moeilijk te omschrijven is. Het ruikt niet naar België, maar wel naar deze tijd’, zo stelde de groep het. De groep is niet helemaal tevreden over dit debuut, al vestigt het hun naam en bezorgt het hen optredens als voorprogramma van Virgin Prunes, Anne Clark en Blurt.
Mensen Blaffen wordt blijkbaar graag vergeleken met de experimentele funk van A Certain Ratio, maar je kan ook vergelijkingen maken met Belgische groepen als Les Tueurs De La Lune De Miel, Lavvi Ebbel of Aroma di Amore. Fred Angst van laatstgenoemde groep producede trouwens twee van de singles van de groep uit 1986: ‘D’Un Seul Coup’ en ‘Krengen’. Interessante platen, maar het verhindert niet dat er scheurtjes in de groep komen. Door het vertrek van saxofonist Eddie Valk ligt de groep een tijdje op apegapen.
Dan wordt alles op alles gezet voor de opnames van een langspeler. Die komt er in 1988: ‘Raven’. Edoch, het gloriemoment van de groep lijkt verstreken. De plaat valt niet in de smaak. Volgens sommigen is de groep te ver opgeschoven richting ordinaire gitaarpop, al vind ik de lp zelf toch heel geslaagd. Hoe dan ook overleeft de groep de flop van de plaat niet. Het is het definitieve einde van Mensen Blaffen.
En dus rest er enkel de herinnering. Een mooie herinnering, als u het mij vraagt. En het siert Onderstroom dat ze deze herinnering nog eens met verve in de kijker zetten op dis schijfje. Niet minder dan 23 nummers werden op dit ‘Verzameld werk’ bijeen gerakeld, de quasi totaliteit van de opnames van Mensen Blaffen. U mist welgeteld één nummer van de groep (en een alternatieve versie van ‘Krengen’). Al de rest staat erop, met inbegrip van ‘Zicht Op Zee’, een nummer dat Mensen Blaffen opnam voor de ‘From Behind The Bushes’-compilatie die in 1987 het beste uit de Belgische new wave verzamelde. Een cd om te koesteren, dus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten