Ataraxia mag dan al bekend zijn van pracht-cd’s als ‘Simphonia Sine Nomine’ en (vooral) ‘Suenos’, het siert hen dat ze productief blijven en daarbij niet schuwen om van de begane paden af te wijken. Want deze nieuwe Ataraxia is echt iets verrassend, iets dat je niet verwacht had van een groep die zijn naam gemaakt heeft als intellectuele spruit van neofolk en neoklassiek.
‘Wind at Mount Elo’ is alles behalve een neofolk of neoklassieke cd geworden. Het klinkt het meest als progrock, met breed uitgezaaide toetsen en elektrische gitaarsolo’s. Gelukkig is er de heel herkenbare stem van Francesca Nicoli, anders zou je denken dat het om een totaal andere groep ging.
De ondertitel ‘original soundtrack’ zegt de essentie. Neen, het gaat hier niet om filmmuziek. Het gaat om de geluidsband bij een heuvel, bij een inspirerend landschap. En... het klinkt prachtig en rustgevend. Het beste is om bij de beluistering je ogen te sluiten en je in te beelden dat je zelf in een berglandschap wandelt en de wind door je haren en je vingers voelt waaien.
Ataraxia begon aan deze cd te werken in 2012, hetgeen betekent dat de groep aan verschillende projecten tegelijkertijd werkt. Voor deze cd bestaat Ataraxia uit vier leden: Francesca Nicoli aan de zang, Vittorio Vandelli op gitaar, Giovanni Pagliari op toetsen en Ricardo Spaggiari op drums. De plaat bevat ook een cover, en wel van Vlamingen (‘Espirito del Agua’ van Symbian meets Venja, een nummer dat trouwens zo goed in het geheel past dat u niet gemekt zou hebben dat het om een cover gaat).
Uiteraard bevat de cd de nodige verwijzingen naar oude teksten (onder meer de alchemistische formule en Latijnse grafschriften), maar eigenlijk is dit een cd waar je je hersenen niet te veel bij moet gebruiken - ongebruikelijk voor Ataraxia - en waarbij je je vooral moet laten meeslepen door de rustige golven die de muziek maakt.
PS: Ataraxia zal live te bewonderen zijn op het Black Easter festival op zaterdag 4 april (Zaal Zappa, Antwerpen).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten