zondag, december 16, 2018

Enzo Kreft: Ik blijf hopen dat we het tij kunnen keren, maar ik vrees dat de aarde nu al wraak neemt op wat we haar hebben aangedaan.

35 jaar geleden bracht Enzo Kreft twee minimal synth ep's uit. Toen rond 2010 bleek dat er nog steeds interesse was voor zijn werk van toen, besloot hij het project nieuw leven in te blazen. Er volgden nieuwe platen uit in 2016 en 2017. En sinds een klein jaar is Enzo Kreft - dat totnogtoe en zuiver studioproject was - ook op de planken. We nodigen hem uit op onze 26ste Dark Entries Night, op 30 november 2018 in de Gentse Kinky Star. In de aanloop onderwierpen we Enzo aan een kruisverhoor.

Enzo Kreft bestaat intussen 36 jaar. Vertel eens hoe Enzo Kreft ontstaan is?

In de jaren '70 was ik gefascineerd door avant-garde, artrock en experimentele muziek en ik luisterde naar John Cage, Brian Eno, Bowie, Kraftwerk,... . Als 16-jarige zat ik al te experimenteren met taperecorders, demonteerde cassettes en maakte er tapeloops van. Aan het begin van de jaren 80 kwam ik logischerwijs in de ban van new wave. De bizarre atmosfeer was voor mij buitenaards. Ik raakte vooral gebiologeerd door de vreemde synthetische geluiden. Ik ontdekte veel nieuwe muziek in obscure clubs zoals de Xenon en de Revue in Mechelen. Het duurde niet lang voordat ik mijn spaarcenten uitgaf aan een kleine synthesizer, een ritmebox, een mengtafel, echo- en reverbconsole. In die periode wist ik niet dat ook andere zielen met vergelijkbare experimenten bezig waren. Synchroniciteit, zeitgeist, you name it... er hingen vibes in de lucht!

Het bedenken van een pseudoniem was een symbolisch vertrekpunt voor mijn muzikale project. Ik wou een naam bedenken die tot de verbeelding sprak. Vanaf het begin had ik de naam Enzo in mijn achterhoofd en op een bepaald moment wist ik het: Enzo Kreft! Ik vond het een passende naam, een beetje Italiaans-Duits krautrock-achtig. Zo bleef het!

Je debuteerde met ‘Me Is’, een cassette die in 1983 verscheen. Nummers als ‘Beauty Queen’ en ‘Erotic Fantaseesz’ kregen heel wat aandacht. Hoe kijk je terug op je debuut?

Een beetje dubbel, op persoonlijk vlak ging ik doorheen een moeilijke periode. Ik stond vroeg op eigen benen, was onzeker van een inkomen en moest materieel de eindjes aan elkaar knopen. In die periode was mijn thuisbasis Mechelen een nogal grauwe en troosteloze stad. Tegen die achtergrond ging ik aan de slag, muziek was een verwerking van en tegelijkertijd ontsnapping aan een sombere realiteit. De DIY-aanpak gaf me wel een gevoel van absolute vrijheid. Daarop blik ik dan weer terug met een warm gevoel...

Mijn debuutalbum krijgt vandaag inderdaad veel aandacht. Achteraf denk ik dat alles wat gesofisticeerder had gekund, maar dat lukte niet altijd, vaak vanwege een gebrek aan centen en technische mogelijkheden. Ik begrijp ook wel dat deze onvolmaaktheden charmant kunnen zijn! Toch wilde ik jarenlang niet naar mijn 'oude' muziek luisteren, maar nu kan ik ermee leven.

Een jaar later verscheen ‘Cicatrice’. De inhoud is hier veel politieker, met nummers als ‘It’s A Party’ en ‘Dead City’ die op een nucleaire ramp alluderen. De angst voor nucleaire ongelukken is prominent aanwezig in je werk, ook op je recentere cd’s. Waarom kom je er steeds op terug?

Vanuit de behoefte mijn bezorgdheid en woede hierover te uiten. De mens is het arrogantste en walgelijkste beest dat rondloopt op onze planeet. Met het nucleair arsenaal waarover we beschikken zijn we in staat om alle leven om zeep te helpen. Ik blijf hopen dat we het tij kunnen keren, maar ik vrees dat de aarde nu al wraak neemt op wat we haar hebben aangedaan en ons uiteindelijk allemaal zal overleven.

Ook Kraftwerk had zich destijds op het nucleaire thema gericht. Is het een toeval dat net ‘elektronische’ groepen zich daar zo mee bezig houden? Jullie gebruiken de meest moderne technologie om de keerzijden van de moderniteit aan te klagen. Hoe voel je je bij deze paradox?

Moderne technologie is in principe neutraal. Met een mes kan je brood smeren, maar ook een moord plegen. Het boeit me hedendaagse bedreigingen te thematiseren met hedendaagse elektronische klanken. Welk instrument kan een geigerteller beter verklanken dan een synthesizer?

Eigenlijk duurde de aanvankelijke carrière van Enzo Kreft slechts twee jaar: 1983 en 1984. Je hebt gedurende de jaren 80 nog in verschillende andere groepen gespeeld. Kun je ons daar meer over vertellen?

Na mijn tweede album ‘Cicatrice’ was ik lid als toetsenman van enkele new wave bands, onder andere een occasioneel bandje dat voortvloeide uit het Mechelse ‘Solid State’. Ook maakte ik een tijdje deel uit van een coverband, maar dat hield ik niet lang vol, want ik miste er de creatieve component. Boeiender was een jarenlange en trouwe samenwerking met mijn neef Harald Rispens. Met hem heb ik heel wat muzikale grenzen verkend en huiskamervlijt op tape gezet.


In 2010 kwamen twee van je nummers terecht op de Underground Belgian Wave Volume 2 verzamelaar bij Walhalla Records, een label dat gespecialiseerd is in heruitgaven van minimal synth. Het was het begin van een hernieuwde aandacht voor Enzo Kreft, en je vroege werk verscheen in de jaren erna op cd-r (This Is Ik, 2011) en op vinyl (‘Dark Matter’, 2016). Wanneer heb je beseft dat er opnieuw vraag is naar je muziek?

Ongeveer 10 jaar geleden adviseerde een goede vriend me om de naam Enzo Kreft eens te ‘googlen’... ik kreeg een pak zoekresultaten die ik niet had verwacht! Het was zo verrassend om te ontdekken dat mijn tapes uit de vroege jaren 80 hun weg naar een publiek hadden gevonden. In 2010 nam Lieven De Ridder van Walhalla Records contact met me op en bracht inderdaad ‘Beauty Queen’ en ‘Erotic Fantaseesz’ uit op zijn tweede verzamelaar. In 2015 stelde Lieven voor om mijn jaren 80-muziek opnieuw uit te brengen op een solo-vinylalbum (‘Dark Matter’, dat in september 2016 werd uitgebracht). Op dat moment besefte ik dat er belangstelling was voor mijn muziek en ik werd getriggerd om het project nieuw leven in te blazen. Kort daarop begon ik tracks op te nemen voor het nieuwe album ‘Turning Point’ dat ook verscheen in 2016.

Minder dan een jaar na ‘Turning Point’ hadden we al een opvolger: ‘Wasteland’. Je omschreef de plaat als een conceptalbum, en daar willen we graag meer over weten…

‘Wasteland’ bezingt moeder aarde en hoe onzorgvuldig de mens ermee omspringt.

Ook wordt in vraag gesteld of er een mogelijke toekomst voor de mens op een andere planeet is. Binnen dit thema heb ik een muzikale en tekstuele samenhang nagestreefd doorheen de verschillende tracks, waardoor het hele album een soort coherent boek met donkere bladzijden werd. Vandaar dat ik het zie als een conceptalbum.

Er is toch een heel verschil tussen de middelen waarmee je in de jaren 80 muziek maakte en hetgeen je nu tot je beschikking hebt. Hoe ga je daarmee om?

Ik ben echt dol op het enorme arsenaal aan technische mogelijkheden. Analoog of digitaal, het maakt mij persoonlijk niet uit, ik hou van beide technologieën. Gebruik de technologieën waarbij je je het best voelt, combineer ze eventueel, het maakt niet zoveel uit… wat telt is hoe je het aanwendt en waarin dit resulteert.

Op het gebied van mixen, masteren en producen zijn we verwend. Je hebt een complete thuisstudio op je laptop of tablet, gewoon geweldig!

Bovendien stellen het internet en de nieuwe media je als DIY in staat om wat je maar wil te delen. Je hebt de mogelijkheid om onafhankelijk een community op te bouwen met een zeer betrokken publiek.

Je bent ook visueel artiest. We merken effectief dat de illustraties bij je cd’s knap ontwikkeld zijn. Je maakt ook erg mooie video’s bij je project. Hoe komt het visuele en het muzikale samen in Enzo Kreft?

Ik vind het fijn om de werelden van beeld en muziek in elkaar te schuiven, ze versterken elkaar. Voor het artwork van ‘Wasteland’ gebruikte ik bijvoorbeeld veel zwart omwille van die donkere thematiek, maar omdat het concept ecologisch is ook veel groen. Ook aan alle aspecten die komen kijken bij het maken van een video beleef ik heel veel plezier. Ik zie het telkens als een grote uitdaging om beeld en klank met elkaar te doen versmelten, zowel voor muziekvideo’s als voor visuals bij mijn optredens.

Je hebt altijd een zeer ontwikkelde DIY-ethiek gevolgd. Buiten de heruitgaven op Walhalla Records heb je steeds alles zelf gedaan. Een bewuste keuze, of zou je soms toch graag een platenlabel hebben dat dingen voor je regelt?

Ik vind dat je met die DIY-attitude nog altijd het best tot een persoonlijk en integer resultaat komt, vooral wat de artistieke aspecten betreft. Componeren, lyrics uitwerken, opnemen, mixen, producen, masteren, artwork verzorgen... neem ik liever zelf in handen. Dat staat samenwerken met een platenlabel natuurlijk niet in de weg.

35 jaar lang was Enzo Kreft een zuiver studioproject. Het is pas recent dat je ook optredens bent beginnen doen, met opgemerkte optredens op Winterfest en Judgement Fest. Op 30 november ontvangen we je op de Dark Entries Night in de Kinky Star. Hoe is die late ommekeer meegevallen?

Enorm! En het lukt best hoor, op muziek maken en optreden staat geen leeftijd. Ik laat me graag meedrijven op de vibes van het wavegenre dat vandaag de dag weer volop leeft. De reacties na de afgelopen optredens waren echt positief, ik probeer er ook visueel telkens wat van te maken. Mijn talisman is de jas die ik droeg op de cover van ‘Me Is’ uit 1983, die past me nog steeds en ik draag hem tijdens mijn optredens. Ik kijk alvast uit naar de Dark Entries Night van 30 november in de Kinky Star. Komen kijken iedereen!

Enzo Kreft: bandcamp / facebook / website

Geen opmerkingen: