Wat een topaffiche! Twee van de beste metalbands op één avond. Twee van de beste platen uit 2017 die live voorgesteld worden. ‘Cryptorania’ mag namelijk één van de beste excrementen van Cradle of Filth heten, en met ‘1755’ heeft Moonspell zichzelf alweer overtroffen.
Je moet je reppen om als niet in het Antwerpse wonende werkmens op tijd te komen, maar anderzijds is het goed voor diezelfde werkmens dat het concert reeds om 20u begint zodat hij zich om 23u alweer naar huis mag reppen om nog wat te rusten vooraleer een nieuwe dag van onderwerping aan de arbeidsmarkt aanvangt.
Het publiek is verrassend genoeg niet veel jonger dan op het modale wave of electrofeestje. Ook hier veertigers en vijftigers die nog eens komen genieten van hun favoriete muziek. Toch is de zaal goed gevuld en kun je stellen dat de metalscene er veel beter voor staat dan onze stilaan uitstervende gothicscene.
Op klokslag 20u weergalmt symfonische muziek. Er komt een man met een lange zwarte jas en een opmerkelijke hoed het podiumopgestrompeld. Met een lantaarnlamp in zijn hand! Het is Moonspell-zanger Fernando Ribiero. Een verwijzing naar Diogenes, vraag ik me af, die vaak op klaarlichte dag met een lantaarn rondliep en de vraag waarom beantwoordde met ‘ik ben op zoek naar de mens’?
Moonspell is alleszins een groep die zich graag aan filosofie waagt. En dat geldt zeker voor de laatste plaat ‘1755’. 1755 was immers het jaar waarop een verschrikkelijke aardbeving de Portugese hoofdstad Lissabon teisterde. De wereldstad - Portugal koloniseerde destijds een flink deel van de wereld - werd verwoest en er stierven tienduizenden mensen. En nog wel op allerheiligen! Was het een straf van god, of net een bewijs dat god niet bestaat? Is god rechtvaardig? Waarom net de zo gelovige bewoners van Lissabon? De vraag zou theologen en filosofen nog eeuwen blijven boeien.
Muzikaal is ‘1755’ uitzonderlijk, want ongetwijfeld de meest symfonische plaat van Moonspell tot nog toe. Ze hadden nochtans beloofd om na het meer gothicgetinte ‘Extinct’ - opnieuw een filosofisch getinte plaat over het uitsterven van diersoorten en andere milieuproblemen - weer volop de metaltoer op te gaan. Dat is niet volledig waar gebleken. In plaats van zware metalriffs te spelen, brengt Ricardo Amorim liever uitgekiende en verzorgde gitaarstukken aan, en ik moet erbij vermelden dat hij dat absoluut virtuoos doet.
De heren zijn trots op hun laatste opus, en bijna heel de set draait errond. Slechts een paar nummers komen uit vorige platen: ‘Scorpion Flower’ dat samen met Lindsay Schoolcraft van Cradle of Filth gebracht wordt, ‘Alma Mater’ uit het debuut ‘Wolfsheart’ en een paar nummers uit ‘Irreligious’ uit 1996 (Ribeiro kondigt dit aan als een sprong van meer dan 200 jaar: van 1755 naar 1996): ‘Opium’, ‘Awake’ en een uitgestrekte versie van ‘Full Moon Madness’ om te eindigen.
Cradle of Filth pakt het enigszins anders aan: niet alleen pakken ze wel met bruut gitaargeweld uit, hun set is ook evenwichtig opgesteld met nummers uit heel hun carrière. En dat is een lange carrière, met reeds 17 platen. Ooit waren ze de koningen van de black metal, maar nu wordt het ‘extreme metal’ genoemd, wellicht omdat ze te goed kunnen spelen. (Ik kan ook wel genieten van die black metal die door een eenzame ziel op zijn slaapkamer opgenomen is, maar het kan geen kwaad dat de grenzen verlegd worden door mensen die hun instrumenten wel beheersen.)
Cradle of Filth staat ook nog steeds voor een opmerkelijke show, met extravagante kleding en bodypaint. Dat is deze keer niet anders. Eerst komen de muzikanten op en als laatste komt Dani Filth zelf op de verhoging achteraan het podium. Hij ziet er een beetje uit als de gebochelde van Notre Dame, met een grote kap en een breed kostuum vol slierten. Dat houdt hij echter slechts één nummer aan, voor de opener ‘Gilded Cunt’.
We wisten al dat Dani Filth eerder klein van gestalte is, maar het blijft verwonderlijk hoe alle andere muzikanten minstens een kop boven hem blijven uitsteken. Het moet gezegd dat Dani zich uitstekend weet te omringen. Alle muzikanten weten ons te overtuigen dat ze fantastisch kunnen spelen en bovendien absolute freaks zijn. Een eervolle vermelding verdient gitarist Richard Shaw, die als hij niet headbangt het publiek kil aanstaart van achter zijn make-up, baard en lange haren, en die al gitaar spelend allerhande kunstjes uitvoert.
De hele setlist overlopen zou ons te ver leiden, maar we moeten zeker vermelden dat Cradle of Filth dit jaar 20 jaar ‘Cruelty And The Beast’ viert - een concept-cd uit 1998 die over de legende van Erzébet Bathory handelde, de Hongaarse gravin die tientallen meisjes en jonge vrouwen vermoordde - en dat zal doen met een speciale uitgave met remixen en herwerkte versies. Voor de gelegenheid spelen ze ook de volledige Bathory Aria (Benighted Like Usher / A Murder of Ravens in Fugue / Eyes That Witnessed Madness) uit de plaat, goed voor 11 minuten gedonder.
Als daarna ‘Dusk And Her Embrace’ weerklinkt - titelnummer van de legendarische plaat die twee jaar geleden al het recht had om een speciale uitgave te krijgen voor zijn 20ste verjaardag, in feite de onuitgegeven eerste opnames van de plaat - zijn de fans helemaal in de wolken. Sommigen vinden het zelfs nodig om luidkeels elke noot gitaar mee te schreeuwen, wat de optimale muzikale beleving van andere concertgangers niet helemaal bevordert.
De nieuwe plaat - en we herhalen graag hoe goed we die vinden - komt slechts twee keer aan bod: met ‘Heartbreak And Seance’ en ‘You Will Know The Lion By His Claw’. ‘Cryptoriana. The Seductiveness Of Decay’ is gebaseerd op Victoriaanse literatuur en grijpt gedeeltelijk terug naar het begingeluid van Cradle of Filth, met veel twin guitars.
Andere hoogtepunten zijn ‘Nymphetamine Fix’, ‘The Promise of Fever’ van de buitengewone ‘Damnation And A Day’ - opnieuw een conceptalbum rond de gevallen engel Lucifer - en uiteraard afsluiter ‘From The Cradle To Enslave’. Al is eigenlijk heel de set van een buitengewoon niveau. Dani Filths vocale prestaties zijn daar niet vreemd aan. Nog steeds weet hij op een opmerkelijke manier te krijsen en te grunten als een haast buitenaards wezen. Dit vereist een heel bijzondere stemtechniek en die beheerst hij geweldig goed.
Als de lichten terug aangaan haast ik me naar buiten, zoals veel andere toeschouwers. Het speciale optreden van Mästürbätör dat nog aangekondigd werd voor de laatblijvers laat ik voor wat het is. Bedankt voor het aanbod. Maar met twee topoptredens voor de prijs van één had ik genoeg. Het was echt de moeite om naar Antwerpen af te zakken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten