Belangenvermenging bij Dark Entries? Geen sprake van! Het is niet omdat ik goed bevriend ben met Laurent Leemans - de man achter The Imaginary Suitcase - dat ik zijn platen minder objectief zou bespreken. Toegegeven, we hebben al menige avond samen doorgebracht. We hebben samen gedronken, maar nooit cola zero (dat schijnt toch een belangrijk argument te zijn). We zijn samen gaan eten, maar van schimmige miljoenendeals is geen sprake.
Het begon namelijk heel gewoon. Zoals elke degelijke muzikant stuurde Laurent zijn cd’s van The Imaginary Suitcase naar Dark Entries in de hoop onze onderbouwde mening en constructieve kritiek te mogen ontvangen. Zo deed hij dat ook met ‘Driftwood’ uit 2014, en die wist wel een gevoelige snaar te raken. Melancholische muziek met sterke teksten, en als kers op de taart covers van Echo & The Bunnymen en David Bowie die bewezen dat Leemans als singer-songwriter zijn inspiratie had gehaald uit de new wave.
We deden een interview waarin Leemans tekst en uitleg mocht geven bij zijn nummers, en ja, op het einde van het jaar het ik ‘Driftwood’ aangeduid als mijn favoriete plaat van het jaar, tot grote verbazing van de betrokkene. Het was natuurlijk afwachten hoe Leemans dit zou verderzetten, en intussen ken ik het antwoord: door niet in herhaling te vallen.
Opvolger ‘Fake Blood From Real Wounds’ was al een stuk minder zwaarmoedig en bezong vooral de liefde, zij het met een voorliefde voor verhalen waarin alles fout loopt. Blijkbaar heeft Leemans daar opmerkingen over gekregen en heeft hij zich voorgenomen om het beter te doen. Wel, beste Laurent, je hebt gefaald! Oh, ik merk wel dat je je best gedaan hebt, maar op de achtergrond vind ik toch steeds de gedachte dat eeuwige liefde niet bestaat. Maar ik heb het eerlijk gezegd ook liever zo.
Het begint al goed: ‘Love Is The Most Overrated Thing In The World’. We appreciëren de vette knipoog naar Morrisey, maar zeg niet dat je hiermee een positief liefdesverhaal wil vertellen. Het prachtige ‘The Rest Of The World’ - één van de hoogtepunten uit de plaat - weet de pracht van verliefdheid goed te vatten, maar bevat opnieuw de angstwekkende gedachte dat het binnenkort allemaal gedaan zal zijn, al lijken de hoofdpersonages in het nummer dit lot zonder al te veel leed te aanvaarden.
Naast liefde - de ‘Grace’ in de titel? - is er een tweede overkoepelend thema op de plaat: maatschappijkritiek. Is dat de ‘Wisdom’ in de titel? ‘We have lost all sense of freedom, it is now on sale on Amazon’, klinkt het in Plastic. Hebben we echt alles te koop gezet, en wat blijft er ons dan nog over behalve rijkdom? Op ‘Wonderful’ weet Leemans maatschappijkritiek en reflecties over liefde te combineren. Het absolute hoogtepunt van de plaat is evenwel ‘I Had To Run’, een boodschap van een minderjarige vluchteling aan al die blanke mannen die luidruchtig hun mening over hem ventileren.
Dat The Imaginary Suitcase meer dan één kunstje opvoeren kan wisten we al, en eigenlijk zijn we blij dat Leemans niet in herhaling valt. Na twee jaar pauze heeft hij met ‘Thy Grace & Wisdom’ een plaat gemaakt die heel verschillend is van wat hij eerder al uitbracht, maar die zoals steeds getuigt van een rusteloze en grondig analytische geest. Muziek met een diepere bodem, maar let op dat het je hoop niet in die bodem slaat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten