Het Depot had die zondagavond met Tuxedomoon een heuse klepper uit de avantgardische muziekgeschiedenis op het podium staan, maar ondergetekende kwam eigenlijk speciaal voor het voorprogramma. Aangezien er nog een andere recensent van Dark Entries aanwezig was besloten we om de taken en de honneurs te verdelen. Het concertverslag als Gesamtkunstwerk zeg maar…
Ik moet zeggen: eenmaal Georgio ‘The Dove’ Valentino en de zijnen goed en wel geïnstalleerd waren kwamen ze bijna onmiddellijk ter zake. Een nummer als I Wish We Were Insects leent zich hier dan ook uitstekend toe. De band wist in zijn beperkte bezetting het origineel van op het album Mille Plateaux moeiteloos te evenaren. Ik had niet verwacht slechts 3 muzikanten op het podium te zien, maar the Young and the Beautiful hadden dankzij hun présence geen moeite om de ruimte te vullen. De bassiste hoefde daar zelfs niet voor te bewegen (wat ze dan ook nauwelijks deed) terwijl de gedreven drummer heel strategisch midden op het podium opgesteld stond. Georgio was dan weer zijn stijlvolle zelf, met een paarse boa smaakvol rond zijn hals gedrapeerd. Een en al pluimen, The Dove indeed… Na een ietwat stoere intro werd het hypnotiserend galmende You Wear Wistfull Well ingezet. Geen viool van Blaine L Reiniger, maar dat hoefde zelfs niet… Een blik in de zaal vertelde me dat The Dove & Co. al aan invloed aan het winnen waren. ‘I Won’t Betray You’ –Hommage à Chuck Berry- was een niet voor de hand liggende opvolger. Op het album is dit immers een nummer van een respectabele 17 minuten lang… Geen nood: voor de gelegenheid werd het nummer netjes ingekort… Wat ik wel miste was de bijdrage van Luc Van Lieshout’s trompet, terwijl de man nochtans in de backstage reeds aanwezig was. In ieder geval wisten de gitaarcapriolen van The Dove dit euvel op te vangen en ook de drummer toonde zich van zijn meest veelzijdige en expressieve kant. Alfredo Bravo van Flying Horseman en Blackie and the Oohoos is een ander voorbeeld van zo’n drummer die dankzij zijn gedrevenheid verzekerd is van eenzelfde soort podiumcharisma. Wat The Dove en zijn companen verder betreft: ze besloten hun set met de smartelijk gecroonde wals Suicide Note, dat net als …Wistfull Well op het album The Sorrows of Young Georgio (2011) te vinden is. De bitterzoete pijn van het bestaan als handelskenmerk, verpakt in een muzikaal jasje waarvan het confectiegehalte ver te zoeken is. Dit is muziek voor mensen die écht van muziek houden…
( Recensent Xavier: ) Gesamtkunstwerk, mijn reet. Bij het begin van de set van Tuxedomoon besluit collega Jan dat ik de honneurs voor de recensie van de Tuxedomoonset waar mag nemen, zich verdedigend met het argument dat hij meer vertrouwen heeft in mijn kennis betreffende Tuxedomoon; hoewel ik niet uitsluit dat de kwaliteit van de witte wijn Chateau Depot er ook voor iets tussen zit. Ik (Xavier) heb ook al wat op, maar neem met plezier over. Jan schreeuwt (noot van Jan: Euh… We stonden heel ‘strategisch’ vlak voor een box…) af en toe nog wat aanwijzingen in mijn oren. Collegiale samenwerking wordt erg gewaardeerd ten huize Dark Entries. Of misschien is het toch omdat ik er wat meer van ken, na jaren intense studie van deze groep uit… tja, van waar eigenlijk? Ze zijn ontstonden in Californië, maar zakten al snel af naar het Europese continent, alwaar hun experimentele muziek op een warmer onthaal kon rekenen. Ze leefden eerst in Nederland, maar verbleven het gros van de jaren 80 in Brussel, alwaar ze een trouwe fanbasis uitbouwden. Thans valt de groep moeilijk te localiseren. Blaine L. Reininger woont in Griekenland, Steven Brown in Mexico, Peter Principle in New York en Bruce Geduldig en Luc Van Lieshout in België.
Tuxedomoon is hier om hun laatste wapenfeit te verdedigen: Pink Narcissus. Deze cd is eigenlijk een nieuwe geluidsband voor de gelijknamige film van James Bidgood uit 1971. De drie eerste nummers van het optreden komen uit de soundtrack van deze homo-erotische film. Niet dat de film zo’n grote indruk maakte op de groep. Luc Van Lieshout liet ons na het optreden weten dat hij het een saaie tweederangsfilm vond. Maar Tuxedomoon aanvaardde wel de opdracht om nieuwe muziek te componeren op wat volgens sommigen een cultfilm is, en dat voor L’Etrange Festival in Parijs in 2011. Het duurt nog drie jaar alvorens de muziek op vinyl en download beschikbaar is voor het grote publiek.
Bruce Geduldig mag deze keer zijn rol als filmmaker en visueel regisseur van Tuxedomoonoptredens volop waar maken. In de filmprojecties zien we vaak een vreemde creatuur opdraven, een gestalte uit zwarte slierten die bij de dokter/psychiater op consult gaat of doelloos op een bouwwerf ronddwaalt... (noot van Jan: De tapeman zou de geluidsband kunnen voorstellen, depressief vanwege de verliezende strijd tegen het digitale tijdperk. In diezelfde zin is het verdwijnen van de pelicule in het voordeel van het digitale tijdperk een van de onderliggende thema's bij Inland Empire van David Lynch...). Geduldig - gekleed in het wit kleed van een dolgedraaide professor - mag zelfs een paar keer naar voor treden om stukken verwarde proza voor te dragen op de al even verwarde beelden. Er worden ook fragmenten uit de originele film Pink Narcissus geprojecteerd.
Doch Tuxedomoon beperkt zich gelukkig niet tot het afspelen van de laatste cd. ‘Nervous Guy’ staat als volgende nummer op de setlist, en dateert reeds uit 1979. Er komen nummers uit alle periodes aan bod. ‘Cabin in the Sky’ uit 2004 wordt vertegenwoordigd met ‘A Home Away’ en ‘Annuncialto’. Oudere nummers als ‘Time To Lose’ en ‘In The Name Of Talent’ doen het ook uitstekend. Jan probeert mij één en ander wijs te maken over de instrumenten waarmee de meesters spelen (noot van Jan: Het mondstuk en de body van de klarinet op het podium waren van een verschillend merk, zoals niet ongebruikelijk bij professionele spelers…), maar faalt daar door mijn magistraal gebrek aan kennis en interesse flagrant in. ‘Mucho Colores’ wordt door Brown voorgesteld als ‘een nummer over Europa vanuit Mexico’. Brown haalde zijn inspiratie bij de zapatistische rebellenleider Subcommandante Marcos, en toont aan zijn linkse wortels nog niet kwijt te zijn. (Hij speelde in de begindagen van Tuxedomoon ook bij de linksradicale theaterformatie The Angels Of Light, die naar verloop van tijd braken met de ideologisch verwarde ‘punks’ van Tuxedomoon. En over het feit dat Pink Narcissus enkel op vinyl verscheen zei hij flegmatisch ‘that’s capitalism in all of it’s glory’.)
Jan zegt: ‘Bij Tuxedomoon gaat het niet om de nummers, het gaat om de totaalbeleving: niet om wàt ze spelen, maar omdàt ze spelen’. En dat vat één en ander perfect samen. Bij Tuxedomoon moet je niet te veel verwachtingen hebben, maar moet je gewoon van het optreden genieten. Want na een dik uur en een verbluffende versie van ‘KM / Seeding The Clouds’ uit hun debuut ‘Half Mute’ houdt de groep het voor bekeken. Na enig aandringen komt Tuxedomoon nog terug om twee oeroude nummers te spelen: ‘Joeboy The Electronic Ghost’ - destijds nog een samenwerking met de reeds vermeldde Angels Of Light - en ‘Litebulb Overkill’, de allereerste van Brown en Reininger ooit.
Als Dark Entries op stap gaat weet je nooit wat je te wachten staat. Ik ging me een avondje ontspannen en uiteindelijk staan we daar met twee zatte redacteurs de optredens te recenseren. Jan mist zijn trein naar huis (noot van Jan: Het is niet omdat de website van de NMBS zegt dat een trein op een bepaald spoor vertrekt, dat het in werkelijkheid ook dàt spoor zal zijn…) en blijft bij mij slapen, maar pas nadat hij nog een interview met Georgio afneemt (noot van Jan: Aangenaam verkennend gesprek gehad met De Duif en drummer Benjamin, maar voor een écht interview hebben we gewoon een andere afspraak gemaakt… Dit heeft u van Dark Entries nog tegoed…). De ochtend erna bel ik met een zware kater mijn werk af en bespreken we nog één en ander in verband met de website. Ik zeg niet dat het elke dag gebeurt (noot van Jan: of maand, of trimester…), maar voor de gelegenheid waren we nog eens ‘punk as hell’…
Voor dit concertverslag werkten onze recensenten Xavier K. en Jan D. samen. De persoonlijke stijl van beiden markeert een verschil tussen het verslag van hoofdprogramma en hoofdact, de Eer en Glorie worden gedeeld…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten