donderdag, juli 26, 2012

Hekate: Die Welt der dunklen Gärten

Met deze pracht-cd begeeft Hekate zich in één klap bij de belangrijkste groepen in de neofolk. En één van de meest volgroeide acts ook, want op deze cd vind je een grote variatie van alles wat het genre te bieden heeft: van folk tot neoklassiek, van striemende percussie tot elektronische klanktapijten.

Hekate trok mijn aandacht omdat ze ooit een plaat uitbrachten met nummers uit de Duitse revolutie van 1848: ‘Hambach 1848’. Helaas ging dat ook gepaard met een paar foute verdenkingen aan het adres van de groep. Nu ken ik dit repertoire ook in de uitvoeringen van uitgesproken linkse folkartiesten als Zupfgeigenhanzel, Dieter Süverkrüp of Walter Mossmann, en mijn mening is dat deze nummers meer een uitgesproken democratische geest uitstralen dan enige drang naar totalitarisme. (Deze liederen voeden eerder de interpretatie dat de mislukking van de democratische revolutie van 1848 de deur heeft opengezet voor een Duitse eenmaking onder aanvoering van het autoritaire Pruisen, het leger dat destijds ook een land had.)

U hebt begrepen dat een groep die dergelijke onderwerpen aansnijdt mijn interesse wekt. En op deze cd vind ik nog veel meer dat mijn interesse wekt. De cd zit vol literaire citaten: Lord Byron, Anaïs Nin, Joseph von Eichendorff... En ze citeren liever Kant dan Nietsche, wat voor een neofolk-groep ook verfrissend is. Ze doen het bovendien in verschillende talen. Op deze cd hoor je Duits, Engels en Frans en Latijn.

Muzikaal is het eveneens erg veelzijdig. Uiteraard krijgen we gitaar, zwevende synths, percussie en afwisselende zang van Axel Menz en Suzanne Grosche. Maar Hekate heeft zijn best gedaan om nog een tikkeltje meer te doen: koorgezang, orkestraties, oosterse en middeleeuwse instrumenten. Zo is ‘Die dunkle Wolke’ een prachtige herwerking van een traditioneel middeleeuws lied. Het titelnummer is een heel erg mooie ballade. ‘Per Aspera ad Astra’ is vernoemd naar het schilderij van Karl Wilhelm Diefenbach dat de cover siert. En op afsluiter ‘House of God’ kan je de invloeden van Dead Can Dance gewoon niet ontlopen.

Kortom, met Die Welt Der Dunklen Gärten heeft Hekate een klassewerk afgeleverd, hun beste werk ooit. Twintig jaar doorzetten heeft onmiskenbaar zijn vruchten afgeleverd.

Geen opmerkingen: