Na de uitgave van het eerste deel van het Verfallen-tweeluik werd ons beloofd dat het vervolg er snel zou komen. En inderdaad, zes maanden na het eerste luik ‘Astoria’ zijn we in het bezit van opvolger ‘Fassaden’. Het gaat hier om het tweede deel van een samenwerking tussen ASP en de Duitse succesauteur Kai Meyer. Asp - oftewel Alexander Spreng, het meesterbrein achter de groep ASP - en Kay Meyer zijn bevriend sinds Asp in 2005 een exemplaar van het schitterende ‘Aus der Tiefe’ naar Meyer opstuurde om hem te bedanken voor de inspiratie die deze laatste met zijn boeken betekende.
Sindsdien werden al meermaals samen lezingen gegeven, en uiteindelijk stelde Meyer een echte creatieve samenwerking voor. Hij zou een kortverhaal schrijven waarop Asp zich zou kunnen baseren voor een nieuwe cd. Intussen heb ik het oorspronkelijke kortverhaal van Meyer kunnen lezen en kan ik u verklappen dat er een wereld van verschil is tussen dit verhaal en de dubbele concept-cd die ASP ervan gemaakt heeft.
In het verhaal van Meyer gaan twee antifa-activisten in het hotel schuilen voor de rellen die in alle hevigheid op straat plaats vinden. Ze worden er geconfronteerd met een mensverslindend collectief waaraan ze ook ten prooi vallen. Het verhaal dat ASP op basis hiervan gemaakt heeft, verschilt op heel wat punten. Het oord - het leegstaande hotel ‘Astoria’ naast het station van Leizpig - en de mensenoffers blijven, maar al de rest wordt verwerkt in een verhaal dat ik eigenlijk interessanter vind dan het origineel.
Hoofdpersonages zijn Paul - een veteraan uit de Eerste Wereldoorlog - en het hotel Astoria, dat het object is van de liefde en devotie van Paul. En dan is er nog Loreley, de knappe danseres die het eerste dodelijk slachtoffer werd van Paul in het eerste deel. Loreley blijft blijkbaar in het hoofd van Paul spoken, en Paul vroeg zich aan het einde van het eerste deel af of hij niet te ver gegaan was…
De cd vangt aan met een overzicht van wat voorafging. Een hele resem knipoogjes naar vroeger werk van de groep - die wellicht enkel voor ASP-exegeten als ik te vatten zijn - in ‘Fortzetzung folgt… 2’ (een reprise van het nummer dat het eerste deel afsloot), en een mooie stand van zaken voor wie het eerste deel nog niet bezit in ‘Unwesentreiben’.
Gedurende de cd blijft Paul verder mensenoffers brengen, terwijl hij zijn liefde voor Astoria steeds opnieuw bevestigt (‘OdeM’, ‘Zwischentöne: Höhepunkt’). De twijfels blijven evenwel aan hem knagen (‘Hinter den Flammen’ en ‘Zwischentöne: Abfall’).
Pas vanaf ‘Ich lösche dein Licht’ - dat in twee delen opgesplitst wordt en dus meer dan 10 minuten duurt - wordt het duidelijk dat Paul wil ontsnappen, ‘want als ik verdere offers breng, zal ik in mijn eigen vlees snijden’. Paul heeft door dat hij niet voor Astoria gemaakt is en dooft het licht in de oven. Het is het begin van het einde. Paul worstelt nog met het afbreken van de relatie, maar in ‘SouveniReprise’ - het vervolg op het nummer ‘Souvenir’ uit het eerste deel - komt ook naar voor dat hij dacht dat Astoria ‘haar’ was. Wie is ‘haar’? De knappe danseres ‘Loreley’, het eerste offer dat Paul aan Astoria gaf? het wordt niet zo expliciet gezegd, maar het is het enige denkbare antwoord.
Doorheen het verhaal hoor je ook verschillende historische verwijzingen. De opkomst van het nazisme (‘Unwesentreiben’), de bouw van de muur (‘Zwischentöne Abfall’), de val van de muur (‘SouvenirReprise’), de komst van migranten… Na de ‘Wende’ loopt het verhaal af. Daarmee heeft het verhaal de hele levensduur van het hotel overlopen, dat in 1915 geopend werd en in 1997 sloot. Het gebouw staat nog steeds leeg, maar er is hoop dat er binnenkort een nieuw hotel en congrescentrum in het gebouw geopend wordt.
Wij waren dol op het eerste deel omdat het muzikaal zo verscheiden was, maar blijkbaar hadden sommige mensen er net om die reden moeite mee. Ze zijn nu opgelucht omdat er meer rockers op deze opvolger staan. Dat is zo, maar eveneens is dit schijfje even verscheiden is als het eerste deel. We horen hier rock, metal, folk, elektronische programmatie, ballades op piano, georkestreerde passages, bouzouki, doedelzak, viool, concertina en uiteraard gothic rock.
Het ‘Astoria’-tweeluik is een uiterst geslaagde concept-cd. Mogen we zeggen dat ASP hiermee zijn eigen ‘The Wall’ afgeleverd heeft? De vergelijking mag gemaakt worden. Beide platen hebben een uitgewerkt verhaal, uitstekende teksten, gevarieerde muziek en blijven boeien tot het einde. Dat is een prestatie die niet voor velen weggelegd is.
Ik zie evenwel een verschil: de teksten van ‘The Wall’ staan meer open voor verschillende interpretaties, waardoor mensen ze meer kunnen toepassen op hun eigen leven. Dat is minder het geval met het verhaal van Paul die verliefd wordt op een hotel en daarvoor mensenoffers brengt. Maar ASP noemt zijn muziekstijl niet voor niets Gothic Novel Rock. Fantasie speelt een belangrijke rol in zijn verhalen. Deze cd is - geheel zoals de ambities van ASP - buitengewoon fantasierijk… en buitengewoon fantastisch!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten