We mogen stilaan van een sensatie spreken. Zowat iedereen lijkt enthousiast over N.E.L & J.P, het project van Nel Mertens en Jean Paul De Brabander. Je moest er maar op komen. Scherp geschreven punkpoëzie in het Nederlands combineren met industriële elektronica ... N.E.L & J.P deden het, en ze worden zowat overal gevraagd om op te treden. Wij vroegen dat ook, want op 23 december nodigen we het duo uit op de eerste Dark Entries Night nieuwe stijl, dat nog steeds gratis doorgaat in de Gentse Kinky Star. We keken even na of de twee nog de voeten op de grond kunnen houden bij het succes.
Dag N.E.L & J.P. Zoals jullie weten, zijn we bij Dark Entries erg enthousiast over jullie debuut-ep ‘Honger’. Zijn jullie zelf tevreden, en hadden jullie deze positieve ontvangst verwacht?
Nel: Ik kon het helemaal niet inschatten … De positieve reacties – vanaf onze eerste single ‘Zelfbeeld Van Den Aldie’ – en vooral de vele optredens die meteen volgden, had ik alvast niet verwacht. JP had wel meteen een vermoeden dat het zou ‘aanslaan’. Met zijn muzikale ervaring, weet hij of iets zal ‘pakken’ bij een publiek of niet, maar dan nog was het spannend afwachten of ons werk opgepikt zou worden. En uiteraard ben ik zelf heel blij met het resultaat. Het spreekt vanzelf dat JP en ik alleen dingen zullen uitbrengen waar we allebei enthousiast van worden.
JP: Ik ben persoonlijk heel tevreden over de ep. Het geeft een goed beeld van waar we mee bezig zijn, en dat er ook veel mogelijk is qua sound, teksten etc. Het is echt een beetje een ontdekkingsreis voor ons, en we staan aan het begin. (lacht)
Hoe mensen je muziek ontvangen is echt moeilijk op voorhand in te schatten, en iets waar ik tijdens het schrijven totaal niet mee bezig wil zijn. Ik denk dat het gezondste uitgangspunt altijd is: probeer muzikaal dingen uit die je ‘kiekevel’ geven, en tekstueel zaken te verwoorden die voor je belangrijk zijn. En dan ziet ge wel of daar een publiek voor is. Maar natuurlijk vind ik het bijzonder leuk dat onze muziek zo goed ontvangen wordt.
Als ik het goed begrepen heb, is jullie samenwerking voortgevloeid uit een eenmalige samenwerking tussen Nel en de groep van JP, This Can Hurt. Kunnen jullie vertellen hoe dat juist in zijn werk gegaan is?
Nel: Ik kende de heren van This Can Hurt al een beetje van op concerten en interviews die ik met hen deed. Maar met JP had ik eigenlijk het minst van al contact gehad.
Sven, frontman van This Can Hurt contacteerde me op een bepaald moment. Ze hadden hun semi-akoestische ep ‘A Deeper Shade Of Blue’ bijna klaar, met een instrumentale track als afsluiter, waarmee ze graag iets met poëzie wouden doen. Een gezamenlijke vriend vertelde hen dat ik – naast muziekreviews – ook poëzie schreef en zo kwamen ze bij mij terecht. Ik schreef een tekst bij hun track en sprak die in.
JP: Dat beviel ons zo goed, dat ik voorstelde om nog enkele nummers samen uit te werken. We waren vertrokken! In enkele weken tijd hadden we een paar nummers opgenomen. Toen vroeg de Gentse newwaveband Fragments ons om het voorprogramma op hun ep-release te spelen. We zijn nogal impulsief en zeggen graag ‘ja’ op alles, dus dat was snel geregeld. Op de affiche werden we aangekondigd als ‘punkpoëzie in droomkamers’. Nel schrijft punky. Maar de nummers die we samen maakten, klonken nog niet punky! Lichte paniek. We gooiden alles in de vuilbak en schreven nieuwe nummers, nieuwe teksten op zes weken tijd. Net gepast om met een electropunk-set te kunnen openen voor Fragments in een uitverkocht Trefpunt!
JP, jij hebt zoals gezegd in het verleden vooral opzien gebaard met This Can Hurt, waarvan jullie het geluid als ‘industrial postwave’ bestempelen. Heb jij nog andere projecten? Ben je niet bang dat het succes van N.E.L & J.P een schaduw zal werpen op je werk bij This Can Hurt?
JP: Ik heb net het dubbel album van Villa Voortman afgewerkt, dat op 15 december in de Handelsbeurs wordt voorgesteld. 28 tracks op een dubbele vinyl, gaande van drum ‘n bass, punk, kleinkunst ... Kortom: een bijzonder eclectische soep. (lacht) Met Nel ben ik bezig met de preproductie van ons debuutalbum voorzien in het voorjaar … en met This Can Hurt ben ik een pak nummers aan het herwerken die voorzien zijn voor de derde plaat … Dus handen en agenda vol! Aangezien er zoveel verschil is qua stijl en werkwijze, is het niet echt een probleem alles naast elkaar te laten bestaan. Alleen die agenda’s …
Er gaat een heel verhaal schuil achter de titel van jullie ep: ‘Honger’. Mogen we daar meer over weten?
Nel: Honger kan je eigenlijk als rode draad doorheen alle tracks op de ep herkennen. Alles behalve de meest concrete, letterlijke betekenis van het woord, als de basisbehoefte naar eten. Het gaat eerder wat in de huidige maatschappij als ‘basisbehoeften’ benoemd wordt … en dat is soms positief, als het om honger in de zin van ‘goesting’ gaat. Zo hebben we het verlangen, de honger naar écht contact in ‘Huidhonger’. Want als we samen dromen, wordt de wereld misschien wakker. Of het mooie toegeven van breekbaarheid, het missen van een oude liefde, het mooie terugdenken daaraan, het stiekeme verlangen naar een weerzien, in ‘Ik Beken’.
Maar soms – of meestal – is die ‘moderne honger’ ook negatief, als het gaat om de drang naar méér. ‘Traan’ gaat over het nog zwaarder in de verf willen zetten van moeilijke emoties, dan ze werkelijk zijn. In een leven gebeuren vaak echt moeilijke dingen, lopen relaties niet af zoals we verwacht hadden. Maar wat ‘moeilijk’ is voor de één is dat niet voor de ander. Soms is het nodig om persoonlijke miserie toch even te relativeren … De meest besproken tekst is die van ‘Zelfbeeld Van Denaldie’. Omdat hij heel simpel is wellicht, en erg herkenbaar, over de drang naar het overconsumeren als compensatie voor persoonlijke leegtes. Ook ‘Hamartia’ gaat over negatieve honger, over machthebbers met gigantische ego’s en een nog grotere drang naar macht, en welke invloed dat heeft op maatschappijen. En de hoop dat we ons daar toch blijven tegen verweren en voor óns leven blijven kiezen.
Nel, jij behandelt in je teksten een hele resem belangrijke thema’s: emotionele kwetsbaarheid, liefde, erotiek, maar ook bredere maatschappelijke beschouwingen. Het lijkt soms of je je teksten in een soort van roes schrijf. Klopt dat? Hoe zet je je aan het werk, en waar haal je inspiratie uit?
Nel: Wel, eigenlijk gebeurt dat net helemaal niet in een roes! (lacht) Ik heb overal kleine boekjes met een balpen bij. In iedere kamer in huis, in mijn handtas, boekentas, op toilet, in mijn bureau op het werk … Vaak ‘passeren’ er mooie woorden en gedachten door mijn hoofd, geïnspireerd door dagelijkse situaties die ik meemaak, die ik daarin ergens noteer. Op een ‘vrij’ momentje, meestal ‘s nachts ergens, verzamel ik al die schrijfsels in een schrift en cluster ze al een beetje. Op thema of op samenhang.
Om daar dan een tekst van te maken, plan ik echt schrijftijd ’s nachts in. Als de wereld slaapt, is er genoeg rust in mijn wereld om tot teksten te komen. Die komen dus vooral door vrije associatie tot stand. Flarden die samen horen, woorden die mooi samen klinken, passages waarin de ritmiek vanzelf goed zit … boetseer ik tot een tekst. Zolang het maar niet rijmt. Ik hou niet van gerijm.
JP, ik neem aan dat de gedichten van Nel het uitgangspunt zijn bij de composities. Of gebruik je soms muziek die los van de tekst gecomponeerd werd? Hoe gemakkelijk of hoe moeilijk is het om muziek te zetten op gedichten van iemand anders?
JP: Zoals Nel net vertelde, zijn de eerste zes tot zeven tracks waar we aan werkten uiteindelijk bijna allemaal in de vuilbak beland … Eigenlijk is het beetje een muzikale zetel of kader creëren, waarbinnen Nel haar vocal en teksten werken. Ik herinner me nog vrij goed het moment van “Yes, ik weet wat ik voor haar wil schrijven! ”. Het Eurekamoment … Sindsdien is het bijzonder gemakkelijk te bepalen welke ideeën zullen werken.
Nel, we kennen jou als een bezige bij. Schooldirectrice, moeder, muziekjournaliste, dichteres, en nu ook zangeres. Lukt het om alles te combineren?
Nel: Ja! Ik ben gelukkig iemand die erg weinig slaap nodig heeft. Al deze zaken zorgen er voor dat ik de tijd die ik heb als de rest van de wereld slaapt, zinvol en creatief kan gebruiken. Dat is niet altijd het geval geweest en dan leek ik te vervallen in negatievere gedachten en gedrag.
Uiteraard vraagt dit alles een strakke planning en een dosis energie, want het zijn ook intense bezigheden. Maar ze geven me ook zo veel energie!
En op een podium staan, blijkt – naast mijn dagelijkse danssessietje met mijn zoon – toch wel één van de enige manieren te zijn voor mij om de ‘energievreters’ en de ‘waan van de dag’ ineens helemaal los te kunnen laten. De ideale tegenhanger voor de drukte en stress die soms met mijn job gepaard gaat.
De optredens volgen elkaar snel op. We waren heel blij jullie te kunnen strikken voor de eerste Dark Entries Night nieuwe stijl, op 23 december, maar we zien gewoon dat jullie in gestaag tempo nieuwe optredens aankondigen. Ik heb jullie live kunnen bewonderen, en ik vond het een heel mooi optreden. Hoe kijken jullie naar jullie live concerten? Waar hechten jullie aandacht aan bij een optreden?
Nel: Ik vind de sfeer in de zaal erg belangrijk. En goed geluid. Mijn doel is zo snel mogelijk van mijn ‘boekske’ af te geraken. In principe zitten die teksten in mijn hoofd, maar in mijn zwarte boekje op het podium staat naast de tekst vooral ook een ritmische partituur. Ik blijf toch zo onzeker dat ik ergens de mist zou gaan. Maar liefst van al, wil ik dat ding van het podium, want ik voél een veel fijnere dynamiek en interactie met het publiek als ik hen kan aankijken.
Jullie beloven een volledige plaat in 2024. Dat gaat snel, zeker als we bedenken dat ‘Honger’ pas aan het einde van 2023 verscheen. Hoe vorderen de werkzaamheden aan de volledige plaat?
JP: We werken momenteel de drie laatste nummers af - misschien nog een vierde - en dan is die in principe klaar om naar de perserij te sturen.
N.E.L & J.P: facebook / bandcamp
Lees hier de Dark Entries review van de ep "Honger"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten