The Mission: I Hear You Calling Marian...

In 1986 zag The Mission het levenslicht. In 2016, 30 jaar later, werd dat uitgebreid gevierd met een nieuwe cd - ‘Another Fall From Grace’, die teruggreep naar het geluid van de begindagen - en een tournee die naast de nieuwe cd ook vooral die begindagen benadrukte. Ik heb er spijt van dat ik de oorspronkelijke passage van The Mission in 2016 in Waregem heb gemist, en ik ben blij dat ik een herkansing krijg van Het Depot.

The Mission heeft Evi Vine meegenomen als voorprogramma, een dame die een verleden heeft in The Eden House en twee erg mooie solo-cd’s gemaakt heeft (waarvan u vooral het debuut ‘…and so the morning comes’ in huis moet halen). Haar intrede is vrij luidruchtig en doet me meteen naar mijn oordopjes grijpen. Toch is dit opvallend rustige en trage muziek. Ik zou het suïcidale droompop noemen, voor zover deze term zin heeft. Je uitnodigen met warme muziek en een feeërieke stem en je dan overdonderen met de allerzwartste melancholie, dat is wat Evi Vine doet. En ik laat me er gewillig in meeslepen.

The Mission, dan, want dat is de groep waarvoor we gekomen zijn. Wie dit artikel leest weet ongetwijfeld dat The Mission een afsplitsing van The Sisters of Mercy is, toen alle muzikanten na ‘First & Last & Always’ besloten dat er met opperjunk Andrew Eldritch niet meer samen te werken viel. Stichtend lid Gary Marx ging als eerste weg en vormde later Ghost Dance met Anne-Marie Hurst van Skeletal Family.

Gitarist Wayne Hussey en bassist Graig Adams hielpen nog om de aan de gang zijnde tour af te werken. Ze gingen zelfs aan de slag met Eldritch om een opvolger voor ‘First & Last & Always’ te schrijven, maar kwamen er al snel achter dat Eldritch geen enkel van hun nummers wou inzingen, en zelf met onduidelijke ideeën afkwam. De twee verlieten de Sisters en vormden een nieuwe groep, samen met drummer Mick Brown van Red Lorry Yellow Lorry en later - toen bleek dat er een extra gitarist nodig was om Hussey aan de zang te ondersteunen - Simon Hinkler.

Wie zich een beetje in de zaak verdiept heeft, kan moeilijk twijfelen aan wie de sympathiekste partij was. De nieuwe groep kreeg oorspronkelijk de naam The Sisterhood mee en trad ook onder die naam op, maar Andrew Eldritch was de groep te snel af door als eerste een single uit te brengen onder die naam. Later nam hij ook een plaat op als The Sisterhood.

De inderhaast samengestelde ‘Gift’ - de plaat van The Sisterhood - begint met Patricia Morrisson die de cijfers ‘Two-Five-Zero-Zero-Zero’ reciteert. Een verwijzing naar de 25.000 pond die RCA Records aan de kant had gezet voor een opvolger voor ‘First & Last & Always’. Eldritch wou het geld naar zich toetrekken, terwijl de afspraak was om de som gelijk te verdelen over de twee partijen. RCA verbrak evenwel het contract met Eldritch en hij kreeg nul de botten. Terecht, al trachtte Eldritch nog jaren lang zijn gelijk te halen voor de rechtbank.

Maar dit zijn vandaag oude koeien. Zelfs Wayne Hussey zegt dat hij terug naar ‘First & Last & Always’ kan luisteren zonder rancune en bitterheid, en dat is misschien wel een ‘mission statement’ van wat ons vanavond te wachten staat. De vroege jaren staan immers in de belangstelling. Er weergalmt klassieke muziek vooraleer de groep op het podium stapt, vergezeld van… Evi Vine, die achtergrondzang mag verzorgen.

We worden meteen getrakteerd op een vlammende versie van ‘Beyond The Pale’. Wayne Hussey mag best beweren dat The Mission eerder conventionele rock is dan gothic rock, hij zal toch moeite hebben om te ontkennen dat platen als debuut ‘God’s Own Medicine’ en opvolger ‘Children’ - waar dit nummer van afkomstig is - het geluid dat thans bekend staan als ‘gothic rock’ mee gevormd hebben.

Dan gaan we over naar de nieuwe plaat ‘Another Fall From Grace’ met ‘Met-Amor-Phosis’. De plaat werd door Hussey zelf omschreven als de ontbrekende schakel tussen ‘First & Last & Always’ en ‘God’s Own Medicine’. En ja, er is duidelijk gewerkt om het geluid van die twee platen te benaderen, al blijft het toch vooral een klassieke Mission-plaat. Ik had verwacht dat er heel wat uit de nieuweling gespeeld zou worden, maar samen met ‘Can’t See The Ocean For The Rain’ bleef dit beperkt tot twee nummers.

Des te beter, dan is er meer plaats voor gouden oudjes. De Neil Young-cover ‘Like A Hurricane’, ‘The Crystal Ocean’ en ‘Over The Hills And Far Away’ komen van de compilatie ‘The First Chapter’, dat singles uit de beginmaanden van de groep verzamelt. Het zijn vooral de jaren 1986-1990 die in de schijnwerpers staan: het debuut ‘God’s Own Medicine’ uit 1986, ‘Children’ (1987) en ‘Carved In Sand’ (1990).

‘God’s Own Medicine’ komt ruim aan bod, en bestond grotendeels uit nummers die Hussey nog voor The Sisters of Mercy schreef, en die afgewezen werden door Andrew Eldritch. (Het gerucht loopt dat Eldritch later na een optreden van The Sisterhood - de groep van Hussey en Adams - gezegd zou hebben dat het heel sterke nummers waren.) Daaronder ‘Garden of Delight’ en uiteraard ‘Wasteland’, dat eigenlijk een herwerking is van ‘Marian’ en dat de hoofdset mag afsluiten.

‘Children’ doet het met twee nummers iets bescheidener, maar het is duidelijk dat de nadruk op ‘Carved In Sand’ ligt, dat de best verkopende plaat van The Mission werd, maar waarbij de tournee verstoord werd door alcoholmisbruik en gezondheidsproblemen. Gitarist Simon Hinkler hield het daardoor voor bekeken. Er worden een paar akkoorden ‘Amelia’ gespeeld (als intro voor ‘Can’t See The Ocean For The Rain’), maar het zijn hits als ‘Butterfly On A Wheel’, ‘Belief’ en definitieve afsluiter ‘Deliverance’ die het publiek helemaal meekrijgen.

De originele versie van The Mission bestaat na 1990 niet meer, maar er wordt nog een nummer gespeeld van ‘Masque’ (‘Like A Child Again’) - de meer experimentele plaat met folk- en dance-invloeden uit 1992, die een harde dobber was voor sommige fans maar waar ik enorm van hou - en eentje uit ‘Neverland’ (‘Afterglow’), dat een terugkeer zag van de bombastische rock die zovelen vereenzelvigen met The Mission.

Er werd na ‘Neverland’ nog een plaat gemaakt - ‘Blue’ (1996) - maar die was zo teleurstellend dat zelfs Hussey zich er neerbuigend over uitsprak. De groep zou het daarna voor bekeken houden. De groep hervormt zich in 1999 en breekt opnieuw uiteen in 2008, na een serie concerten waarin ze hun belangrijkste vier platen integraal spelen. Uit de platen van deze periode wordt vanavond niets gespeeld.

In 2011 is er sprake van een reünie van de oorspronkelijke bezetting ter gelegenheid van het 20-jarig bestaan van de groep. Graig en Hinkler blijken snel bereid om aan dat schema mee te doen. Hussey bleek iets moeilijker te overtuigen, maar stemt uiteindelijk toch in. Enkel drummer Mick Brown stuurde zijn kat en werd vervangen door Mike Kelly (Spear of Destiny). Het is deze formatie - die dus heel dicht staat bij de formatie uit de beginjaren - die we vanavond aan het werk zien.

De grootste verassing komt in de bisnummers. Niet zozeer de zuiver akoestische versie door Hussey en Vine van ‘Island in a Stream’, maar wel… ‘Marian’. Jawel, het nummer van The Sisters of Mercy. Hussey heeft in het verleden steeds geweigerd om nummers van de Sisters te spelen, ook al had hij ze zelf geschreven. Ik herinner me nog dat hij op een versie van ‘Wasteland’ op Eurorock jaren geleden even het gitaarlijntje van ‘Marian’ speelde, om dan met een brede grijns het publiek te jennen met ‘just kidding’.

Een eerste indicatie was de versie van ‘Marian’ die Hussey verleden jaar met stem en piano maakte voor Record Store day. Nu is het nummer in zijn originele versie opgenomen in de set van The Mission, en dat is geen klein wonder. I hear you calling Marian…

Misschien was Hussey het beu om te zien hoe The Sisters of Mercy nog steeds hun zakken vullen met nummers die hij destijds geschreven heeft, en vond hij dat hij zich er ook aan kon wagen. Hoe dan ook beschikt hij na 30 jaar nog steeds over een groep die live als een huis staat, en die platen is blijven uitbrengen. Dat is een groot verschil met de groep die hij in 1985 verlaten heeft.