Stel je even voor dat The Breath Of Life een nieuwkomer zou zijn en ‘Under The Falling Stars’ hun debuut… Ze zouden ongetwijfeld een revelatie zijn. Doch The Breath Of Life werpt al sinds de jaren 80 magische melodieën op ons af. Nog nooit hebben ze een slechte plaat uitgebracht, en dat zal met deze negende worp niet veranderen. Meer zelfs, sommigen gewagen hier van hun beste plaat ooit.
Nochtans zijn er geen grote stijlveranderingen. Wat je hoort is klassieke Breath Of Life zoals je het al lang kent. Goed, de live-drums zijn weer vervangen door programmatie, maar dat maakt niet het grote verschil. De viool speelt zoals vanouds hemels en Isabelle Dekeyser zingt de sterren van de hemel.
Met Philippe Mauroy en Didier Czepczyk heeft de groep twee mensen aan boord die vloeiend gitaar en bas spelen. Om de eenvormigheid van de cd te bevorderen hebben ze afgesproken dat Mauroy hier de gitaar zou spelen en Czepczyk zich op de bas zou concentreren. Bijgevolg hebben we een ruwere gitaarstijl en een zeer melodische bas. Een keuze die uitstekend werkt.
Cocteau Twins is hier zeker een mooie referentie, al blijft de viool van Giovanni Bortolin het geheime wapen dat de groep onderscheidt van andere groepen in hetzelfde genre. Er zijn nog meer punten die opvallen: de ritmische diversiteit, gitaren die laveren tussen dromerig en punky, de originele programmatie…
Hoogtepunten zijn voor mij zeker meer poppy nummers als ‘Stolen Dreams’, ‘Until The Day’ en ‘Higher’. Maar er staat geen enkel zwak nummer op ‘Under The Falling Stars’, en dus is het bijna spijtig dat de vinyl-uitgave drie nummers minder kent dan de cd. We wijzen ook op de mooie hoes van ‘Under The Falling Stars’, die uit de lens van Dark Entries-huisfotograaf Xavier Marquis komt.
‘Under The Falling Stars’ is een bijzonder sterke plaat die je eigenlijk moet beluisteren zonder voorkennis van The Breath Of Life. Vergeet dus al wat je weet en droom weg…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten