Toen in 2012 de GeistErfahrer-ep verscheen, waren we al van mening dat deze ep te goed was om gewoon een tussendoortje te zijn. Zes magistrale nummers bevatte de ep, goed voor een totale speelduur van 38 minuten. Op zich had het al een volwaardige cd kunnen zijn, maar ASP dacht daar dus anders over.
De groep komt daar nu - zeer terecht - op terug, en tracht de fout goed te maken. Er worden twee extra nummers aan het schijfje toegevoegd om alle misverstanden uit de wereld te helpen. Verder vond de groep ook dat de nummers live-drums verdienden, daar waar de originele ep opgenomen was in een periode waarin ASP even geen drummer had. Dat hoefde niet per se voor mij, al geef ik wel toe dat ASP met Stefan Günther-Martens een behoorlijk talent achter de trommels heeft zitten.
Gelukkig maken ze niet de fout om de nummers grondig te herzien. Wat goed is moet gewoon goed blijven. Nummers als ‘GeistErfahrer’, ‘In Sack und Asche’, ‘ÜberHärte’ en ‘Carpe Noctem’ blijven gewoon monumentaal klinken, en ik hoor amper verschillen met de originelen van vier jaar geleden.
Wat dan met de nieuwe nummers? Wel, ‘Strom’ is een bombastische hymne met een ijzersterke, politiek beladen tekst. We spreken over de stroom van mensen die zich verzetten tegen de smalle waterbanen, grenzen, oevers en molens waardoor men hen probeert te laten vloeien. Het is misschien wat in contradictie met het titelnummer - GeistErfahrer of Spookrijder - dat net gaat over het tegen de stroom ingaan van het individu, maar het stimuleert net daardoor verschillende interpretaties en gedachten.
In ‘Abertausend Fragen’ ontpopt Asp zich tot de gek die meer vragen kan stellen dan 100 wijzen kunnen beantwoorden. De twee nieuwelingen zijn majestueuze en diepgaande nummers die het plaatje compleet maken. Een volwaardige plaat die nog steeds geen enkel zwak moment kent.
De afgelopen tijd waren we sterk onder de indruk van het Verfallen-tweeluik van ASP, waarin het verhaal van Paul verteld werd, een oorlogsveteraan die zich laat meeslepen in een horrorverhaal van mensenoffers in een oud hotel. Grote kunst was het, waarin Asp zijn talent als verteller en tekstschrijver nogmaals bewees. Maar het was en het voelde ook aan als zuivere fictie, niet iets waar je je als luisteraar volledig in kan inleven.
Misschien bleven we wel hunkeren naar de meer existentiële ASP, de ASP van de Schwarze Schmetterling, de ASP die vertelt over de innerlijke tweestrijd tussen goed en kwaad, de strijd tussen constructie en destructie, het gevecht om anders te mogen zijn in een maatschappij die je bombardeert met stereotypen en vooroordelen, het gevecht om kwetsbaar te mogen zijn in een wereld die steeds sneller en harder draait, en dan nog in de verkeerde richting.
Dat is de ASP die we terugvinden op deze cd. ‘Als alles sterft, dan sterft uiteindelijk ook je angst.’ Deze afsluiter snijdt nog steeds door merg en been. Yep, daarom houden we van ASP.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten