Er worden in ons Belgenlandje best wel goede dingen gemaakt. Wat zeg ik, fantastische dingen zelfs. Want hoe wil je The Girl Who Cried Wolf anders omschrijven? Al vanaf de eerste keer dat ik dit schijfje in mijn speler stopte werd ik omvergeblazen, en dat is nu - na ettelijke draaibeurten - nog steeds het geval.
The Girl Who Cried Wolf komt uit Antwerpen, alwaar de leden al twee jaar naarstig samenwerken. Het bracht al een eerste ep ‘Ohm’ op en later de single ‘Norway’. Tijd dus voor een debuut-cd: ‘Ruins’, uit op ConSouling Sounds. De vermelding van dit zeer sympathieke label dat de groep heel wat gemeen heeft met Howlin’ Wolf, Chelsea Wolfe, Reignwolf, Wolf People, Oscar and the Wolf, Wolfmother, We are Wolves, Peter and the Wolf, Wolves in the Throne Room en Wolf Parade, zorgt eigenlijk enkel voor verwarring. Dan is de omschrijving trip-rock veel accurater.
Wie trip-rock zegt, denkt automatisch aan Portishead. Of aan Isbells, om iets dichter bij huis te blijven. De ritmes zijn doorgaans traag maar durven ook eens spetteren. De gitaren zijn scherp gedoseerd, om met weinig noten een maximaal effect teweeg te brengen. De bas is diep en elastisch, de stem van Heleen Destuyver hypnotiserend. Maar wat de groep waarlijk buitengewoon maakt, is de cello van Sofie Sweygers, die de nummers extra diepte en melancholie geeft.
Eigenlijk zouden zo veel mogelijk mensen kennis moeten maken met The Girl Who Cried Wolf, want dit is zo goed dat ze volgens mij snel het alternatieve wereldje kunnen overstijgen. Hoewel ik niet altijd hoog oploop met wat tegenwoordig als een ‘alternatieve jongerenzender’ moet doorgaan, wens ik ze toe dat ze regelmatig op Studio Brussel gedraaid mogen worden. En op andere plaatsen ook. En dat u de moeite doet om hier grondig naar te luisteren...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten