Het uitbrengen van een opvolger voor een succesvol debuut wordt vaak als een hachelijke onderneming beschouwd. Vaak wordt ervoor geopteerd om inderhaast een nieuwe uitgave op te nemen om te kunnen kapitaliseren op het succes van de eerste cd. Laat dat een val zijn waar Organic niet in gevallen is. Hun debuut - ‘Under You Carbon Constellation’ - dateert uit 2012, en ze hebben dus ruim de tijd genomen voor deze ‘Empty Century’. En daarbij is de aandacht voor de kwaliteit erg hoog gebleven.
Misschien zit de cd-crisis er voor iets tussen. Daar cd’s nauwelijks nog opbrengen, is de druk om snel uit te geven zo goed als verdwenen, wat soms ook tot oeverloos uitstelgedrag bij groepen leidt (ik heb het hierbij niet over Organic). Tevens verkiezen meer en meer groepen om alles zelf op te nemen eerder dan naar een peperdure studio te trekken, hetgeen uiteraard meer tijd in beslag neemt.
‘Empty Century’ is niet alleen de waardige opvolger van ‘Under Your Carbon Constellation’ - een cd waar we destijds lovend over spraken - het is er ook de overtreffende trap van. Neen, Organic kiest niet voor een stijlbreuk. Het kiest voor continuïteit. Maar door zich verder te concentreren op wat ze goed zijn - een mix van postrock, postpunk en postelectro - is deze cd evenwichtiger en doordachter dan het debuut.
Er zijn evenwel een paar verschillen: de nummers zijn wat gebalder en voorzien van relatief eenvoudige ritmes om het geheel meer direct en dansbaarder te maken. Ongetwijfeld de verdienste van Olivier Justin, die de groep kort na het debuut vervoegde op drums. Al blijft Raphaël Bourdin naast de uitstekende zang ook geprogrammeerde drums en synths leveren, die het groepsgeluid erg beïnvloeden. De bas van Joris Oster bepaalt eveneens het geluid op een essentiële wijze. Als een ware Peter Hook weet hij een geluidsmuur op te bouwen met slecht een aantal noten. En door effecten weet hij zijn bas soms als een gitaar te laten klinken.
Hoewel erg consistent in zijn aanpak, zal de luisteraar ook merken dat nummers als ‘My Own Grey’, en ‘Hyperbola’ eerder op postpunk geënt zijn, terwijl ‘Position’ en ‘Moneytron’ de elektronica bevoordelen. Opmerkelijk is ‘Rip Me’, een herbewerking van één van de betere Agent Side Grinder-nummers waarop de oorspronkelijke stem van zanger Kristoffer Gripp behouden werden. De mix van elektronica en bas is - net als bij Agent Side Grinder - een constante, en eentje dat werkt.
Tot hier is het een uitstekende cd, maar de kers op de taart is het slotnummer ‘Mystical Color’, dat op 12 minuten de luisteraar helemaal van zijn stuk blaast. Het begint als een krachtig Organic-nummer, maar valt halverwege stil om stilaan terug op gang te komen als een psychedelische, hypnotiserende luisterervaring. Kortom: Organic weet hun uitstekende debuut nog te overtreffen met ‘Empty Century’ en zijn bij deze definitief een groep die meetelt in de Belgische alternatieve scène.
PS: Naast de cd-uitgave op Swiss Dark Nights is er ook een vinyl-uitgave op Manic Depression Records.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten