Perverted by Language: 'Jaren geleden vroeg iemand mij wat ik wou bereiken. Ik zei dat ik een plaat wou maken die ik zelf zou kopen, en hij antwoordde: ‘jij bent gek’.'

Een interview met Perverted by Language… Het moest ervan komen, want hun debuut-cd ‘Boxers’ was wat mij betreft één van de beste uitgaven van 2014. Ik ontmoet hen in hun repetielokaal in de Dijlestraat in Brussel. Ik ben hier al zo vaak voorbijgelopen en heb nooit vermoed dat achter één van deze deuren een gigantisch muziekcentrum verborgen zat waar tientallen groepen in repeteren. Zo kom ik te weten wat de groep allemaal bekokstoofd voor de komende maanden. ik kan niet alles verklappen, maar ze zullen me wel vergeven als ik vrijgeef dat ze binnenkort een video gaan draaien op één van de nummers, en dat er verschillende grote concerten op stapel staan. De rest mogen ze zelf vertellen.

Jullie hebben net jullie debuut uitgegeven: Boxers. Jullie hebben tot nu toe echt schitterende recensies gehad. Zijn jullie blij met de reacties?

Allen: Ja! Heel erg!

Jeremy (zang): We zijn eigenlijk meer verrast dan blij of wat dan ook. We zijn echt verrast dat het zo goed ontvangen is.

Ronan (gitaar): We hadden toch wat twijfels bij de uitgave. We vroegen ons af: doen we het of niet? We hebben het dan uitgegeven en hadden schitterende reacties. We waren echt verrast.

Jeremy: Eén van de redenen om in de studio te gaan was om te horen hoe we effectief klinken. Als je live speelt mis je een hoop. Je spitst je toe op je eigen deel en hebt geen overzicht over het geheel.

Maar jullie waren toch zelfverzekerd over de cd, niet?

Ronan: Neen, helemaal niet. We waren verlegen om het uit te brengen.

Guy (gitaar): We waren evenwel tevreden over het resultaat voor onszelf. We vinden het briljante nummers. Het resultaat was heel goed. Het heeft wat tijd gekost om de juiste mix te krijgen, maar we hadden uiteindelijk een schitterende mix. Je weet nooit wie het allemaal zal oppikken, maar verrassend genoeg pikten heel veel mensen het op…

Jullie hebben dus de verwachtingen over de juiste mix waargemaakt. Wat waren jullie andere verwachtingen?

Francesco (drums): Het was de eerste keer dat we echt konden luisteren naar de nummers zoals wij ze uitgedacht hebben. Repeteren of live spelen is een ding, maar we hadden nog nooit de nummers gehoord zoals we ze gedroomd hebben. Je hebt niet altijd het juiste geluid. De nummers zaten in ons hoofd, maar we hebben ze nooit kunnen horen zoals ze uitgedacht waren. Dat was voor mij het beste.

Elise (bas): Jeremy zei ooit dat we nooit geprobeerd hebben om als een ander te klinken, en ik denk dat je dat kunt horen op de plaat. Je vraagt naar onze verwachtingen… Ik denk dat iedereen wel verwachtingen had, maar toch blijft het resultaat verrassend.

Laat ons even teruggaan naar het begin van Perverted by Language. Jullie waren er toen nog niet allemaal. Hoe kwam de groep tot stand?

Jeremy: Toen ik Ronan voor het eerst ontmoette…

Ronan: Hij kwam bij me langs. Ik zag deze ongelooflijke kerel, die net uit een roman van Dickens of zo leek te komen… (gelach) We begonnen te spelen, en het lag er gewoon vingerdik op dat we samen iets moesten maken.

Jeremy: Het oorspronkelijke idee was om iets Depeche Mode-achtig te maken, maar dat ging gewoon niet. Er gebeurde niets. Dus begonnen we met de gitaren te spelen en ondervonden we dat we een drummer nodig hadden. Het ging nergens naartoe, dus zegden we: ‘stop, laat ons een drummer zoeken’. En de drummer kwam met een tweede gitarist: Vasilis. De eerste keer dat we speelden, met ons vieren… er was gewoon iets… Het was lawaai, maar het was fantastisch. Toen kwam Elise, omdat… Ik ben niet de beste bassist, dus dacht ik dat ik me beter kon concentreren op de zang. Wel, iedereen heeft dat toen besloten, eigenlijk. (gelach)

Elise: Het was te moeilijk om beiden samen te doen. Dat was de reden.

Jeremy: En Elise speelt veel beter bas dan ik. Dat was het. Op een bepaald moment verliet Vasilis ons. Ik heb geen idee waar hij naartoe gegaan is. We hebben een zoekertje gezet in humo, en twee mensen hebben geantwoord. Eén van hen was Guy. Hij antwoordde in twee zinnen, en ik wist dat hij de juiste man was. (gelach)

Dat moet in 2010 geweest zijn, vermoed ik…

Guy: Ja, het was wellicht 2010.

Terug naar de cd. De nummers werden geschreven over een periode van zeven jaar, aangezien jullie in 2007 startten. Was het gemakkelijk om nummers te verzoenen die over zo’n lange periode geschreven zijn?

Jeremy: We hebben de neiging om heel traag te werken. (gelach) Zo gaat het gewoon.

Guy: Inderdaad, maar de nummers evolueerden ook. Als je de vroege opnames vergelijkt met de cd, dan hoor je verschillen. Ze zijn gerijpt.

Ik heb vandaag opnieuw geluisterd naar de opnames in de Kinky Star (2011) en naar de cd, en er zit duidelijk evolutie in de nummers…

Francesco: Het goede is dat we allemaal een andere muzikale achtergrond hebben. Dat was al het geval met Vass en dat bleef zo met Guy. We houden allemaal van andere muziek. We hebben natuurlijk een aantal zaken gemeen, maar er is niet echt één groep waar we allemaal even veel van houden. Dat heeft veel opgebracht. Als mensen naar onze cd luisteren, zullen ze veel invloeden terugvinden. Maar ze kunnen niet zeggen: die klinken exact als… die groep. Die mix werkt goed. Er was ook een timing-element in die zeven jaar, en dat werkte perfect. Daarom lijkt het een rijpe plaat in vergelijking met andere debuut-cd's. We hebben vijf jaar geleden een demo opgenomen, weten jullie nog? Er stonden toen al twee nummers op die nu op de cd staan: The Box en… Elephantine, denk ik…

Jeremy: Neen, het was All Of My Mother’s Favorite Nightmares…

Francesco: Exact, en zelfs die nummers zijn veranderd.

Ik ging net een vraag stellen over die eerste demo. Jullie waren toen niet zo blij met het geluid van de opnames…

Francesco: Neen. Ik vind dat we destijds niet assertief genoeg geweest zijn om te zeggen wat we wilden. Kijk, als je een plaat maakt zijn er twee mogelijkheden. Ofwel vind je iemand die exact hetzelfde denkt als jij, of je bent sterk genoeg om te zeggen: ‘dit is wat ik wil’. Toen hebben we gewoon de adviezen gevolgd van de man die ons opnam. We hadden de kloten niet om te zeggen dat we er niet blij mee waren.

Elise: Iets dat niet zo gebruikelijk is in groepen is dat we op één of andere wijze als een democratie werken. Ik heb andere groepen meegemaakt waarin er echt één frontman was, één leider. (richt zich naar Jeremy) Ik heb het niet over jou. (gelach) Wij zijn anders. Wellicht vertraagt dat onze manier van werken, maar het maakt ons geluid ook zo rijk. Dat maakt ons tot wat we zijn.

Jeremy: Daarom hebben we het ook al zo lang samen uitgehouden. Iedereen is betrokken. Iedereen zet zich mee in.

Ronan: Het geweldige aan muziek is… Aan het einde van een nummer kijken we naar elkaar. ‘Vonden jullie het goed?’ ‘Heb ik juist gespeeld?’ Ik vraag dat voortdurend. Ik heb een hoop feedback nodig. Ik denk dat iedereen hetzelfde doet. Zo bouwen we dingen op.

Jeremy: Mocht het een dictatuur zijn, dan konden we ook niet het beste uit de mensen krijgen. We zouden één persoon hebben die alle inbreng doet, en het zou niet de collectieve inspanning zijn die het nu is.

In 2011 brachten jullie het concert in de Kinky Star uit. We zijn nog steeds erg trots dat jullie daarvoor de Dark Entries Nights uitgekozen hebben. (gelach) Ik vermoed dat die live intensiteit jullie meer beviel dan het geluid van de demo…

Jeremy: Het heeft inderdaad meer intensiteit.

Francesco: De demo werd volgens de regels opgenomen: elk instrument om beurt. We hadden het live gevoel helemaal niet. Dat waren wij niet. Dat was de kans die zich aanbood bij het opnemen van de cd. We wisten dat we live zouden opnemen.

Jullie hebben het dus live opgenomen?

Jeremy: We hebben het in twee dagen opgenomen.

Ronan: En we hadden iemand die het kon doen. We zijn naar Studio Pyramide gegaan met Renaud Houben. Hij weet exact wat hij doet. Als hij ergens een micro plaatst, weet je dat hij juist geplaatst is. Je moet die niet verplaatsen. Hij kan dat doen, maar jij moet eraf blijven. Hij haalt gewoon het beste uit mensen op een heel korte tijd.

Francesco: We wilden niet per se tien nummers opnemen. We begonnen met vier, en dan zijn we verder gegaan.

Ronan: We hebben hem gezegd: we willen een foto van de groep, we gaan nummers spelen, we weten niet hoeveel, en we willen een goede weergave van wat we doen. En hij deed fantastisch werk.

Francesco: We waren echt blij met wat hij heeft gedaan. Als we het opnieuw konden doen, zouden we meteen tekenen. Het was echt wat we wilden. We wilden dat live-gevoel. Hij liet ons doen wat we wilden en gaf advies.

Ronan: Alles wat die man zei klopte. Soms werd hij gewoon dol, deed hij geschifte dingen met het geluid en zo. Hij kwam in de studio en zei: ‘het is niet goed, verander dit en dat en dat’. Soms hebben we zijn advies niet gevolgd (richt zich tot Guy), bijvoorbeeld toen er te veel distortion op je gitaar stond… Soms was het niet volledig geslaagd. We hebben andere takes moeten doen voor twee nummers. Dit was wat we van meet af aan wilden. En de mixer was gewoon schitterend. Er was veel productiewerk aan de plaat. Ik hield van de rauwe opnames, maar die klinken helemaal niet zoals de cd. Hij heeft gewoon geweldig werk gedaan. Zijn naam is Fred Hyatt, en ik wil hem expliciet benoemen omdat hij groots werk voor ons verricht heeft.

Guy: We gingen gewoon voor de eerste mix, voor de meest rauwe mix. We hebben verschillende mensen gevraagd om de mastering te doen, maar we zijn terug naar Fred gekeerd omdat hij exact deed wat we wilden.

Francesco: De opnames met Renaud, de mix met Fred… Daarna deden we de mastering en we hadden drie verschillende versies. Eén van die drie was van Fred. Dus keerden we terug naar Fred voor mixing en mastering.

Jullie hebben ooit - in 2010, geloof ik - opgetreden samen met The Chameleons. Jeremy, jij hebt toen dat optreden georganiseerd. (knikt) Ik vermoed dat jullie hen wel als een belangrijke inspiratie beschouwen. Ik moet aan hen denken als ik jullie hoor omwille van de twee melodische gitaren die door elkaar spelen. Wat vinden jullie ervan?

Francesco: Ik denk dat we gedreven worden door de gitaren. Het is een belangrijk aspect van de groep. We houden ervan om door de gitaren meegesleept te worden, en ze werken goed samen. Het zijn twee heel verschillende gitaristen, maar ze zijn allebei heel goed. Dat geldt ook voor Chameleons, maar ook met For Against is dat niet erg anders. We hebben geluk gehad dat we met zo’n grote groepen hebben mogen spelen, en we zouden het graag opnieuw doen, want ik denk dat we vandaag beter zijn. Als we opnieuw met Chameleons kunnen spelen, dat zou groots zijn. We zijn nu rijper en zouden er nog meer van genieten dan toen.

Ronan: Hetzelfde geldt voor For Against. Ik hou echt van die groep.

Een vraagje over één nummer op ‘Boxers’. Amandine schiet er wat uit omdat elise erop zingt. Ik vind het nummer erg goed. Ik wil graag weten wat jullie ervan denken?

Jeremy: Ik was naar Eden house gaan kijken op de Fantastique.Night. Ze waren absoluut fantastisch. Ze hadden die twee zangeressen: Amandine Ferrari en Evi Vine. Daarom heet het nummer Amandine. Ik kwam thuis en heb iets voor hen geschreven… Dat is de reden waarom ik het niet kan zingen. Het is helemaal niet voor mij geschreven. Maar de anderen drongen aan dat we het toch speelden, en dus drong ik aan dat Elise het zou zingen, wat ze ook deed…

Elise: Ik had de éér om het te zingen!

Francesco: Wat ook goed is: het is inderdaad het enige nummer waarop Elise tot nu toe zingt, maar we hielden ook van het idee dat Jeremy de achtergrondzang op zich zou nemen. Dat draagt ook heel wat bij tot het nummer.

Bovendien - en dat is iets dat ik in verschillende nummers terugvind - is er de opbouw van het nummer. Het start met melodische gitaren, en het eindigt met… tja, nog meer gitaren… (gelach)

Ronan: (wijst Francesco - de drummer - aan) Het is zijn fout! Wij volgen hem en hij speelt graag een hoop cymbalen. We moeten dus steeds luider spelen met onze gitaren…

Jeremy: Francesco houdt echt van wilde uitbarstingen.

Oh, dat is dus het geheim. Blij dat ik dat weet.

Francesco: Het klopt. Het leuke aan het drumspel in Perverted by Language is dat het niet zo technisch is. Het gaat niet om techniek, maar om expressie. Dat geldt voor alle instrumenten, maar dus ook voor de drums. Mijn toegevoegde waarde in de groep is de emotionele dimensie in de drums. Dat vind je soms terug in de cymbalen, maar ook in de toonvariatie en al de rest. Dat is waarom de drums echt iets bijdragen aan het emotionele gevoel van het geheel.

Ronan: Toen Jeremy Francesco ontmoette heeft hij me gebeld: ‘Ik heb de ideale drummer gevonden voor het project!’ Ik vroeg waarom en hij zei: ‘Hij bespeelt de drums als een opera!’ (gelach) En dat is ook exact wat hij doet.

Ik vind de hoes van de cd ook opmerkelijk. Het is onconventioneel. Ik wil graag weten of er een verhaal is achter de foto op de hoes.

Francesco: Dat is voor Elise. Zij deed de artwork.

Elise: Ik was inderdaad verantwoordelijk voor de lay-out. Ik vond deze foto’s op de Vossenmarkt in de Marollen. Ik verzamel oude foto’s. Ik heb ermee gewerkt toen ik kunst studeerde. Perverted by Language was de ideale gelegenheid om die dingen te gebruiken voor een object. Ik heb het graag gedaan. Wat vind jij ervan?

Ik hou ervan. Het is verrassend, in zekere zin…

Elise: Ik hou van foto’s met kinderen. Daar zit een zekere afstand in. De mensen die op oude foto’s staan zijn meestal dood. Als je de foto nu bekijkt heeft het toch iets fascinerend. Die oude foto’s gebruiken heeft iets… euh, ‘anodin’ (onschuldigs).

Guy: Ik hou van de gedachte dat het een werkelijk persoon is. We weten niet of hij leeft of gestorven is. Het is een jongen, ja…

Elise: Het is natuurlijke historie…

Ronan: Er kan morgen gewoon iemand langskomen en zeggen: ‘Hé, dat ben ik!’ We weten het gewoon niet…

Guy: Er zit een leven achter die foto. Er is een geschiedenis. Het is een jongen. Hij heeft ouders, vrienden… Er gaat een heel verhaal verborgen achter die foto, en we weten er niets van. Dat is bevreemdend.

Francesco: Alle foto’s op de cd zijn erg uniek, maar ook erg menselijk. Dit is het echte leven, van de hoofdfoto met de jongen tot de foto van de hond of misschien de kat. Ze zijn erg menselijk.

Zaterdag spelen jullie een concert om de nieuwe cd te ‘lanceren’, alhoewel hij al drie-vier maanden uit is… (gelach)

Ronan: Ik denk dat hij eigenlijk al een jaar of zo klaar was… (gelach)

Guy: We werken traag…

Francesco: Als we één jaar nodig hadden om de cd uit te brengen, dan zijn vijf maanden voor het lanceringsfeest best wel te doen. (gelach)

Ik heb begrepen dat jullie ook nieuwe nummers gaan spelen. Jullie hebben dus nieuwe nummers geschreven sinds de uitgave, of sinds de twee jaar dat de cd klaar was… (gelach) Wat mogen we verwachten?

Francesco: de nieuwe nummers zijn enigszins anders. Zaterdag wordt in de eerste plaats een geschenk aan onze fans en vrienden, mensen die er al lang op zaten te wachten. We spelen uiteraard nummers uit de cd, want het is de lancering ervan. Maar we willen ook aanwijzen welke richting we nu uitgaan. Er is verandering, maar ook continuïteit.

Ronan: (wijst naar Guy) Ik denk dat de meeste nummers op de cd al bestonden voor jij erbij kwam. Guy doet heel veel inbreng in de groep. Hij stuurt hopen nieuwe ideeën door via e-mail. Hij heeft een heel subtiele manier om de nummers te spelen die we ervoor al speelden. We zijn aan het bewegen. Hij brengt nieuwe dingen aan, net als een hoop enthousiasme.

Dat waren mijn vragen. Willen jullie nog iets kwijt?

Francesco: Afgezien van zaterdag komen er nog een hoop optredens. Dit optreden, Braine-Le-Comte in februari, en we hebben wellicht nog shows in maart, april en mei.

Jeremy: Er komen potentieel een aantal grote dingen op ons af, maar die zijn nog niet bevestigd.

Francesco: We hopen dat het een belangrijk jaar wordt.

Guy: Het maakt deel uit van ons DNA. Wij zijn echt DIY. We doen alles zelf. We hebben de productie gedaan - samen met Fred - we hebben de nummers geschreven, we doen onze eigen booking, onze PR. We hebben geen booking agent, geen manager. Ik weet niet of dat goed of slecht is, maar het is hoe we zijn.

Elise: Deze tijden laten ons toe om zo te werken. Vijftien jaar geleden zou het niet zo eenvoudig zijn geweest. Nu heb je sociale media. Het is zo gemakkelijk om een cd of een demo op te nemen op jezelf. Wij proberen op deze mogelijkheden mee te surfen, en we vinden dat leuk.

Guy: Het is niet eenvoudig. We willen in dezelfde zalen spelen waar ook alle groepen spelen die wel een booking manager, promotie en alles hebben.

Jeremy: En je moet mensen hebben die naar je luisteren. Dat is het zwaarste. Al die rommel die ze op de radio spelen… Dat zal niet veranderen, want radiozenders worden steeds conservatiever. Ze spelen enkel de dingen waarvan ze denken dat mensen ernaar willen luisteren…

Dezelfde 20 platen opnieuw en opnieuw…

Francesco: Dat is een aspect van de groep waar ik veel van hou. Wat je krijgt is wat we zijn en wat we liefhebben. We maken geen compromissen. We weten dat veel mensen niet van onze muziek houden, en dat mag. We weten dat sommigen niet van de zang van Jeremy houden, of van mijn drumspel, of van ons geluid. Maar dit is wat we zijn, en dat willen we doorgeven. Het is echt een kunstzinnige expressie. We doen dit om ons uit te drukken. Zelfs op ons niveau, in de Brusselse scene, is dat een dillema. Je wil muziek maken en het moet gemakkelijk verteerbaar zijn om meer optredens te hebben. Wij zijn daar heel rechtlijnig in. Wij maken daar geen compromissen in. Hetgeen betekent dat we minder gelegenheden hebben om te spelen en niet op de radio gespeeld worden. Maar het is nu eenmaal het concept waarin we muziek maken.

Jeremy: Jaren geleden vroeg iemand mij wat ik wou bereiken. Ik zei dat ik een plaat wou maken die ik zelf zou kopen, en hij antwoordde: ‘jij bent gek’. En ik zei: ‘jij bent een idioot’. Goed, ik heb dat niet in zijn gezicht gezegd… Maar ik ben er toch in geslaagd! Wij zijn daarin geslaagd! Dit zou ik zeker kopen.

Dat is een prima afsluiter. Dank voor dit interview.

Allen: Dank je!

Perverted by Language