Lacrimosa, Vooruit Gent, 14 september 2009

Je moest gisteren niet drummen voor een goede plaats om Lacrimosa te zien in de Vooruit in Gent. Dat was verleden keer wel anders. Het optreden was niet eens uitverkocht. Voor zover ik weet is dat de eerste keer in jaren, en reken maar dat ik al meer dan 10 jaar geen enkel optreden van deze groep in België mis. Dat is nog nooit tegengevallen, en ook deze keer werd het een memorabel concert.

De beperkte opkomst valt misschien te verklaren door de laatste cd – Sehnsucht – die ik een beetje een tegenvaller vind. Toen Lacrimosa de laatste keer ons land aandeed, had de groep twee meesterwerken op rij afgeleverd: het klassiek georiënteerde Echos uit 2003 en het meer rockgerichte Lichtgestalt uit 2005. De ellenlange tournee nadien resulteerde in een live-cd en dvd – beiden Lichtjahre gedoopt - die wederom lovenswaardig zijn en de uitstekende live-reputatie van de groep bevestigen.

In zekere zin gaat Sehnsucht verder op de ingeslagen weg. Na zich tot 2003 steeds meer op klassieke orkestraties geconcentreerd te hebben, is het geluid sindsdien weer meer op gitaren afgestemd. En Sehnsucht is een echte gitaarplaat met slechts bescheiden orkestrale passages. Opmerkelijk is dat Tilo Wolff op deze cd zelf alle gitaarpartijen op zich neemt en zelfs het orkest dirigeert. Daarmee speelt de groep – het duo Tilo Wolff en Anne Nurmi – zelf alle instrumenten behalve de drums en de orkestraties. Live worden ze bijgestaan door hun uitstekende begeleidingsgroep.

Die Sehnsucht In Mir, de opener van zowel het optreden als de plaat, geeft volgens mij goed weer wat er mis is met Sehnsucht. Een ééntonige en ellenlange intro van twee akkoorden gitaar is nu eenmaal niet wat je verwacht van een groep waarvan je composities vol sprankellende harmonieën en verassende wendingen gewoon bent. De manier waarop Tilo Wolff vanuit een televisiescherm het publiek toezong hadden we al eerder gezien bij Bauhaus, maar bewijst wel de aandacht die de groep besteedt aan de visuele inkleding van hun optredens. Ze doen dat tegenwoordig met iets minder choreografie en vuurwerk als vroeger, zonder daarmee aan kracht in te boeten.

Meteen volgt Alleine Zu Zweit uit Elodia, een cd die zowel artistiek als commercieel een voltreffer was en samen met Echos het verst ging in de symfonische arrangementen. Schakal is iets ouder en markeert het breekpunt – Inferno - waarop Tilo Wolff afstand deed van de zwaarmoedige darkwave van de eerste drie platen en zich richtte op de combinatie van gothic-metal en symfonische muziek. Hij kreeg destijds veel kritiek op deze beslissing, maar dankzij verschillende knappe platen en een aantal hits zag hij zich met zijn nieuwe koers bevestigd als één van de meest succesvolle gothicgroepen uit de jaren ’90.

Het was ook op Inferno dat Anne Nurmi Lacrimosa vervoegde. Sommigen houden hun hart vast als zij de microfoon overneemt, maar dat was deze keer meer dan onterecht. A Prayer For Your Heart is met enige voorsprong het beste nummer van de laatste cd en Anne bracht er een indrukwekkende vertolking van. Toen ze later ook Not Every Pain Hurts uitstekend uitvoerde kwam de gedachte bij me op dat ze in het verleden vaak overdreven hard is aangepakt. (Ik herinner me een optreden waar ze werd uitgejouwd toen ze één van haar nummers bracht.)

Mandira Nabula, van de laatste cd, kan me wederom niet helemaal overtuigen, maar daarna krijgen we niets minder dan een indrukwekkende lijst topnummers uit alle periodes: Alles Lüge, Tränen der Sehnsucht, Der Morgen Danach, Letzte Ausfahrt: Leben, Lichtgestalt, Komet… Nummers die één voor één duidelijk maken waarom we van Lacrimosa houden en zullen blijven houden. Afsluiten doen ze met het magistrale Stolzes Herz, een nummer dat je bij de nek grijpt en meesleept van de zachte piano-intro, de langzaam opkomende drums, de snerende gitaren tot aan het slot waarop een heel koor de muziek begeleidt. Dat bepaalde delen vooraf opgenomen zijn deert me niet. Je kunt nu eenmaal niet met een orkest en een koor op tournee gaan, en zeker op dit nummer zijn ze essentieel.

Bij de eerste bis krijgen we Call Me With The Voice Of Love, een nummer van de laatste cd dat wel weet te overtuigen en waarop Tilo een mooie trompetsolo ten beste brengt, en een zoals steeds uitstekende versie van Ich Verlasse Heut Dein Herz. De tweede bisronde bestaat uit Feuer, met enige voorsprong het slechtste nummer uit de laatste cd en verassend genoeg ook de single, en een fijne uitvoering van A.U.S. (Alles Unter Schmerzen), eveneens van Sehnsucht. Ondertussen heeft Tilo ook een foto van het publiek genomen voor zijn website en heeft hij het Belgische publiek zelfs gefeliciteerd met de overwinning van Kim Clijsters in de US Open.

De groep wuift finaal het publiek uit. Om het publiek naar buiten te begeleiden zetten de organisatoren nog even de Kyrie op die je op Echos terugvindt. Het is spijtig dat we dergelijke nummers nooit live vertolkt zullen horen. Het zou nochtans een goed idee zijn, en waarom zou dit niet zoals andere symfonische muziek een subsidie krijgen voor de uitvoering ervan? Hoe dan ook, en ondanks al mijn kritische opmerkingen over de laatste cd: dit was een fantastisch optreden. Het feit dat we na 18 nummers en zo’n twee uur muziek nog een paar nummers missen – Halt Mich, Durch Nacht Und Flut… – bewijst alleen maar uit wat een omvangrijk oeuvre aan absolute topcomposities de groep kan putten.


Klik hier om mijn recensie van het vorige optreden van Lacrimosa in de vooruit te lezen.