Na een paar jaar inactief te zijn geweest, kwam Sopor Aeternus in 2018 terug met ‘The Spiral Sacrifice’, een aangename plaat die voortbouwde op het neoklassieke oeuvre van Anna-Varney Cantodea. In 2019 volgde zowaar een deathrock-cd – ‘Death & Flamingos’ – waarin de neoklassieke arrangementen moesten wijken voor gitaar, bas en drums. Het zijn productieve tijden, want intussen ligt de derde cd in drie jaar tijd hier in de schuif: ‘Island Of The Dead’.
Fans die Sopor Aeternus een warm hart toedragen, maar niets moesten hebben van die dure edities in boekformaat zullen opgelucht ademhalen, want deze kunt u ook aan een gewone prijs aanschaffen in een formaat dat in uw cd-kast past. Wie daarentegen wel de duurdere edities in speciale formaten wil, kan zich eveneens nog laten gaan, al zijn sommige van die omvangrijke exemplaren al uitverkocht tijdens de voorverkoop.
De bedoeling van de uitverkochte ‘haunted library’-editie was bijvoorbeeld om eruit te zien alsof ze al talloze keren was uitgeleend in een bibliotheek, en helemaal versleten was. Er waren ook edities in formaat van een VHS of betamax-video. Ik heb voor de gewone cd-editie gekozen, en zelfs hier mag ik niet klagen over de mooie lay-out, iets waar Anna-Varney steeds werk van maakt.
De inhoud dan. Haal de zakdoekjes maar boven, want het is weer triestig. Anna-Varney worstelt immers nog steeds met het bestaan. Deze keer is hij/zij – alweer – verliefd op een man, maar die liefde is – alweer – niet wederzijds. Zes jaren lang duurde de kwelling. De vriend trachtte Anna-Varney te troosten door te zeggen dat hij bekommerd was en dat ze toch vrienden waren.
Maar die vriendschap bleef ver onder de verwachtingen van Anna-Varney, die bijgevolg wegzonk in wanhoop en woede. De teksten zijn steeds weer variaties op dit ene thema, dat tot het uiterste uitgemolken wordt. (Hoe erg dit ook moge zijn voor Anna-Varney, ik kan het toch niet laten om een gedachte te hebben voor de arme man die het object is van Anna-Varneys begeerte.)
Muzikaal is het weer van de bovenste plank. Anna-Varney laat zich volledig gaan op dulcimer en metallofoon, en dat klinkt heel erg duister. Er zijn prachtige arrangementen voor strijkers en blazers, zoals we die kennen van de betere Sopor-platen. Maar er blijft toch een prominente rol weggelegd voor de elektrische gitaren die we op ‘Death & Flamingos’ hoorden, zij het dat het geluid veel voller is.
Deze plaat is muzikaal gevarieerd en hoogstaand. Wie zich reeds heeft laten inleiden in de existentiële kwellingen van Anna-Varney Cantodea en er maar niet genoeg van krijgt, moet deze zeker in huis halen. Wie evenwel voor het eerst van Sopor Aeternus hoort, zou ik toch verwijzen naar klassiekers als ‘Todeswunsch’ of ‘Es reiten die Toten so schnell’. Of de iets jongere ‘Mitternacht’, dat een absoluut pareltje is. Hoe dan ook blijft de relevantie van Sopor Aeternus met deze plaat helemaal overeind.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten