Toegegeven, ik heb even getwijfeld of ik naar Winterfest zou gaan, de befaamde indoor wintereditie van W-fest. De wil om nog eens een zwart feestje en goede optredens mee te pikken heeft het uiteindelijk gewonnen van mijn twijfels, en daar ben ik achteraf niet rouwig om.
Wel rouwig ben ik voor de tijd die ik in de file verloor op weg naar het evenement. Meer dan een uur op de Brusselse ring, en blijkbaar werd de file veroorzaakt door… het autosalon. (Let wel, we hebben het hier enkel over de file die het rechtstreekse gevolg is van het auto-evenement, niet over het feit dat al die nieuwe wagens uit het salon binnenkort achteraan komen aanschuiven op onze dichtgeslibde wegen.)
De Kompass Club in Gent blijkt een oud industrieel gebouw te zijn dat omgebouwd werd tot evenementenzaal. Het industrieel verval dat het gebouw uitstraalt past goed bij de muziek die we vandaag gaan horen. Er zijn twee zalen waarin de optredens elkaar afwisselen, en qua geluid en belichting zijn die top.
Toch heeft de plek één groot nadeel: het is er koud en vochtig. Nu ja, vandaag toch. Iedereen houdt simpelweg zijn jas aan, en vooral voor de mensen die de ganse dag in de enorme inkomhal moeten blijven zal het op de tanden bijten zijn, al kun je de organisatoren natuurlijk niet verantwoordelijk houden voor het slechte weer. De concertzalen zijn gelukkig wel verwarmd.
Door mijn vertraging mis ik twee acts. De vernieuwende EBM-act HerrNia zal ik vermoedelijk nog wel eens zien, maar vooral een optreden van Mildreda gaat er bij mij altijd wel in, ook al zag ik ze nog maar een paar weken geleden. Anderzijds hebben de organisatoren niet minder dan 17 groepen op één namiddag samengepropt, en dat lijkt op het eerste zicht te veel van het goede. De optredens volgen elkaar in snel tempo op, zodat je - tenzij je je volledig toewijdt aan het toeschouwen van de groepen - gegarandeerd wel iets mist.
Van de melancholische wave van The Hermetic Electric kan ik bijvoorbeeld maar een paar nummers meepikken, en zelfs van She Pleasures Herself mis ik een aantal nummers. Zonde, want She Pleasures Herself is de eerste revelatie van de dag. De Portugezen combineren de duisternis van de vroege Sisters met een decadent fetisj-sfeertje en weten zo het publiek te veroveren.
She Pleasures Herself is één van de weinige internationale acts. Winterfest concentreert zich op Belgische groepen, met een paar Duitsers en Fransen om de affiche compleet te maken. En hoewel erg lokaal gericht, was dit net een gelegenheid om dingen te leren kennen. Ik heb al vaak gedacht dat er te weinig kansen gegeven werden aan lokale groepen om op te treden, en ben dus erg blij met dit initiatief.
Bij Doganov moet ik meteen naar mijn oordopjes grijpen, iets wat verrassend genoeg niet hoefde bij de vorige groepen. De heren gaan er stevig voor en bezorgen het publiek zijn tweede mokerslag van de dag. De Duitsers van Echo West brengen heel aangename synthwave, maar ik zou willen suggereren om de zanger van achter zijn machines te halen en volop de rol van frontman te laten opnemen.
Let wel, er zijn nog synthwave-acts die zich achter hun materiaal verschuilen: Luminance, Hørd en Enzo Kreft hebben evenwel het excuus dat ze helemaal alleen op het podium staan. Het zijn drie zeer gewaardeerde optredens in het minimal synth genre, dat op die manier een behoorlijk deel van de affiche mocht innemen.
Er is ook plaats voor gothic rock, en zelfs voor een primeur op dat gebied: het allereerste optreden van Your Life On Hold. Dit project van Jan Dewulf bracht in 2017 zijn uitstekend debuut uit. Er rezen plannen voor een live-versie van de groep die in een stroomversnelling kwamen toen ze gevraagd werden om op Winterfest te spelen. Dewulf verzamelde een zeskoppige groep rond zich en ja: het klinkt live als een huis! Nog een revelatie.
Er volgt nog meer gothic rock met Ground Nero. Naast nummers uit hun debuut ‘The Trouble Beyond’ spelen ze ook verschillende nieuwe nummers die ons doen uitkijken naar hun tweede ep die binnenkort moet verschijnen op gothic rock records. The Breath Of Life heeft eveneens een fantastische cd uitgebracht in 2017. Uiteraard putten ze daar rijkelijk uit, maar ze vergeten hits als ‘Nasty Clouds’ vanzelfsprekend niet.
De vermoeidheid bij uw verslaggever begint toe te slaan, omdat hij wel vaker last heeft van oververmoeidheid maar ook door de koude en het drukke programma. Ik zit het optreden van Simi Nah uit, dat muzikaal wel goed zit maar me desalniettemin niet volledig kan boeien.
De laatste artiesten die ik aan het werk zie zijn TB Frank - ex-Neon Judgement - en Baustein. Ik heb me laten vertellen dat hun cd - de eerste uitgave van TB Frank sinds het definitieve einde van de electropioniers - heel eclectisch zou zijn. Live klinkt het als een waardige opvolger van The Neon Judgement, te meer daar ze ook wat nummers van de legendarische groep overnemen.
Ik beslis om te vertrekken en mis zo de twee internationale topacts die verder geprogrammeerd staan: Wolfgang Flür was ooit percussionist van Kraftwerk, en ook al staat hij thans bekend als enigszins rancuneus tegenover zijn voormalige groep, hij blijft wel touren met dj-versies van hun werk, aangevuld met eigen werk. Ik heb evenwel vooral spijt dat ik de oud-strijders van The Alarm moet missen, anno 2018 nog steeds garant voor een portie geëngageerde rock.
Toch was Winterfest voor mij een zeer aangename ervaring. Als iemand al heel wat optredens op zijn kerfstok heeft, dan wil hij vooral nieuwe dingen leren kennen. Het is misschien net het feit dat het programma niet echt uit grote namen bestond dat ervoor zorgde dat er zaterdag slechts een vierhonderd mensen naar Gent afzakten, maar voor ontdekkingen was het ideaal. Voeg daar nog wat optredens van vertrouwde maar kwalitatief hoogstaande groepen aan toe, en je hebt een dag om niet te vergeten.
Het is mogelijk dat de organisatoren vooral Belgisch boekten omdat dit een kleiner risico inhoudt, maar ze bewijzen er terloops mee dat ons belgenlandje over heel wat zwart talent beschikt, en het is goed dat dit eens op deze manier in de kijker wordt gezet.
Dat het de organisatoren ook echt om te doen is de eigen scene te steunen, bewijzen ze door ook op hun groot zomerfestival heel wat projecten van eigen bodem te boeken. Maar hier gaan ze de risico’s niet uit de weg met groepen als Kim Wilde, Project Pitchfork, Chameleon Vox, DAF, Front Line Assembly, Vive La Fete, Suicide Commando, She Past Away en vele anderen. Ik kijk alvast uit naar augustus.
W-fest
Geen opmerkingen:
Een reactie posten