Een eindejaarslijstje opstellen is altijd een hachelijke onderneming. Je hebt immers maar een oneindig klein deel van de muziek die in het jaar uitgekomen is kunnen aanhoren. Bovendien heb ik dit jaar minder als andere jaren kunnen ontdekken, omdat ik door het in de volksmond als ‘een dipje’ aangeduide ziekte - een depressie, dus - mijn activiteiten voor Dark Entries op een lager pitje gezet heb. Dit weerhoudt me er evenwel niet van om u twaalf platen aan te raden die bij mij erg in de smaak vielen.
Lacrimosa is al lang een favoriete groep en heeft nog nooit een teleurstellende plaat uitgebracht. Doch Testimonium mag zich toch zeker tot de beste Lacrimosa-plaat van de afgelopen 10 jaar kronen. Een duister pareltje.
Nog een favoriet. Boris Gerebenshikov en Aquarium brengen een selectie liederen uit hun lange carrière met orkestrale bewekingen. Vrees niet, de excessieve arrangementen die kenmerkend zijn voor de groep blijven behouden, want je kunt een orkest gerust combineren met sitar en elektrische gitaar, niet?
Nicolas Van Meirhaeghe alias Sal-Ocin van Empusae lijdt aan een oongeneeslijke oogaandoening. Hij putte hier evenwel de inspiratie uit om één van de beste platen van het jaar te maken, met gastzang van Colin H. van Eeckhout van Amenra (die dit jaar trouwens ook een prachtplaat uitgebracht hebben: Mass VI).
Cradle of Filth: Cryptoriana - The Seductiveness Of Decay
Blijkbaar heet het vandaag geen black metal meer, maar extreme metal. Hoe dan ook, de meesters heten Cradle of Filth en Cryptoriana hoort bij het beste dat ze uitgegeven hebben.
Toen ik tegen collega Peter De Koning - die in Hybryds speelt - zei dat ik hun laatste plaat zo waardeerde, kreeg ik als antwoord dat deze volgens hem te toegankelijk was. En ja, hij is toegankelijk, in die mate zelfs dat ik hem aanraad aan al wie ooit een plaat van Hybryds in huis wou halen en niet weet waar te beginnen.
Heel wat Belgisch talent in mijn lijstje, en dat hoort ook zo. Deze laatste van The Breath Of Life hoort er gewoon bij, en ik ben niet de enige die denkt dat de groep zichzelf met hun nieuweling overtroffen heeft.
Der Klinke heeft al een handvol geslaagde cd’s op zijn kerfstok, maar als u slechts één schijfje moet hebben van deze West-Vlaamse darkwavers, laat het dan dit onverwacht sterk werk zijn: 'The Unexpected'. Hun beste ooit!
Jan Dewulf kenden we reeds van elektronische projecten als Mildreda en Diskonnekted, maar hij ontpopt zich nu tot een gothrocker eerste klasse. Hij haalt zijn mosterd bij de grootsten, en weet dan ook een grootse plaat uit te geven. (Ook de ‘Cowards-ep’ van Mildreda had in dit lijstje kunnen staan, maar omdat dit om remixen van eerder uitgegeven werk gaat hou ik het bij deze eervolle vermelding.)
De vorige Camerata Mediolanense ‘Vertute, Honor, Bellezza’ vond ik een klein - of neen, zeg maar een groot - meesterwerk. De kwaliteit van de composities is even hoog op deze nieuweling, al wordt er meer op klassieke piano gespeeld en zijn er minder elektronische arrangementen. Ik ben er nog niet zeker van dat dit een vooruitgang is, maar het is wel een heel degelijke plaat.
Moonspell: 1755
De aardbeving van 1755 in Lissabon blijft naschokken veroorzaken, maar deze is om van te genieten. De groep beloofde na het relatief goth klinkende ‘Extinct’ om terug harder te spelen, maar ik hoor vooral een heel symfonisch geluid met de nadruk op koren en orkest. Des te beter, trouwens.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten