Christopher Chaplin – inderdaad, de zoon van… - heeft ons respect al verworven met ‘Je suis le ténébreux’, een donker pareltje avant-gardemuziek die hij met medewerking van Krautrocklegende Hans-Joachim Roedelius maakte. Met ‘Paradise Lost’ gaat hij verder op de ingeslagen weg, en alweer is het resultaat wonderschoon.
Net als bij de voorganger haalt Chaplin zijn inspiratie uit een klassieke tekst. Vorige keer was dat de cryptische inscriptie op de Steen van Bologna, deze keer is het het klassieke gedicht ‘Paradise Lost’ van John Milton, het relaas van de zondeval van mens en duivel in meer dan 10.000 versregels. Milton wou met zijn gedicht gods wegen rechtvaardigen, maar het complexe werk staat open voor meerdere interpretaties.
‘Paradise Lost’ viel op door de voorstelling van Lucifer, die zelfs met de nodige empathie als een welbespraakte maar tragische antiheld wordt afgeschilderd. ‘Het is beter om te heersen in de hel, dan te dienen in de hemel’, laat Milton hem zeggen. Critici zagen in het werk onderhuids ook kritiek door Milton – die protestant en republikein was – tegen het Engelse koningshuis en de katholieke kerk.
Het werk van Milton is een klassieker uit de Britse literatuur, en dat Britse wil Christopher Chaplin accentueren. Hij zocht een typisch Britse stem om de tekst van Milton in te zingen in de stijl van Benjamin Britten, en kwam zo bij de tenor Nathan Vale uit. Zijn stem weerklinkt op ‘I Dread’ en ‘Of This New World’, maar slechts in korte passages die afwisselen met lange instrumentele stukken.
Deze muziek vormt een fascinerende aaneenschakeling van geluiden die blijkbaar gespeend is van alomvattende structuur, een opvolging van wispelturige percussie en grillige klanken, ondersteund door uitgestrekte elektronische muziek en frenetieke basgeluiden. Elke seconde lijkt nieuwe geluiden voort te brengen.
En dan is er de bijdrage van model, dichteres en muzikante Leslie Winer, die met haar klagerige en bewust irritante stem een eigen tekst declameert op ‘Dave The Shoe’. ‘Als er oorlog is omdat niemand elkaar vertrouwt, dan is dat gedeeltelijk omdat ik zelf defensief ben, argwanend, ongelovig en willens om andere mensen te laten conformeren aan mijn particuliere vorm van doodswens.’
Is dit geniaal? Ja, of het komt alleszins dicht in de buurt. Chaos en harmonie gaan een strijd met elkaar aan, vechten om je aandacht, ondermijnen en doordingen elkaar om alsnog een eenheid te vormen die zo gedetailleerd vernuftig opgebouwd is dat je niet anders dan bewondering kan hebben voor het werk dat Chaplin hier verzet heeft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten