Hun passage op de vorige editie van de Fantastique night staat nog vers in ons geheugen gegrift, net als de verwarring rond de naam van de groep. Was het nu ‘Stupid Bitch Reject’ of ‘Saigon Blue Rain’? Beiden natuurlijk. De groep ontstond in 2012 en bracht begin verleden jaar al een eerste ‘Stupid Bitch Reject-ep’ uit. Maar waar denkt u aan bij een naam als ‘Stupid Bitch Reject’? Zeker niet aan dromerige en etherische muziek. Na een hoop kritiek op deze naam kozen ze voor ‘Saigon Blue Rain’, een naam die het voordeel heeft van met dezelfde initialen te beginnen, die dan ook prominent aanwezig zijn op de hoes.
Saigon Blue Rain is een duo. Zangeres Ophelia heeft een warme, dromerige en uitnodigende stem, een prima gids voor deze reis door de wereld van Saigon Blue Rain. Het is vooral multi-instrumentalist Franck die de muziek op zich neemt: gitaren, bas, toetsen tot en met kalimba en banjo. De man heeft verdienstelijk werk geleverd, want de nummers zitten knap in elkaar en bestaan uit vele lagen instrumenten die harmonieus op elkaar inspelen.
Bij het beluisteren van deze cd moet ik wat nostalgisch denken aan 4AD, het label dat groten als Bauhaus, Dead Can Dance en Xmal Deutschland onderdak bood. Maar dan denk ik hier aan zachtere, vrouwelijke projecten als This Mortal Coil en Throwing Muses. En vooral aan Cocteau Twins. Want daar doet Saigon Blue Rain onherroepelijk aan denken. De combinatie van een zachte elektronische onderbouw, door elkaar verweven melodische gitaarlijnen en de zang van Ophelia heeft duidelijk zijn mosterd gehaald bij Robin Guthrie en Elizabeth Fraser.
Doch dat moet ook genuanceerd worden. De stem van Ophelia is diep en warm en lijkt geenszins op die van Fraser. En de gitaar- en baslijnen van Franck hadden ook bij The Cure of The Chameleons goed gepast. ‘What I Don’t See’ is eigenlijk een schot in de roos voor een groep die bijzonder matuur klinkt op zijn debuut-cd.
Saigon Blue Rain (facebook)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten