‘Soms voel ik me alsof ik zelf de ziekte ben.’ Henric de la Cour lijdt aan Cystic Fibrosis (CF), ook bekend als taaislijmziekte of mucoviscidose. Daarnaast is deze Zweed ook muzikant. In de jaren negentig was Henric frontman van Yvonne - een groep die er prat op ging nooit te lachen op foto’s en in video’s - en van 2003 tot 2009 van de wat stevigere rockgroep Strip Music. Sindsdien gaat hij solo voort. ‘Ik ben blij dat ik erin geslaagd ben om iets te maken zonder door de hel te moeten van in een groep te zitten.’
Maar deze documentaire gaat niet over de muzikant de la Cour, eerder over de CF-patiënt. Dat een ster met Systic Fibrosis vier jaar gevolgd werd voor deze reportage is het uitgangspunt om de ziekte onder de aandacht te brengen. ‘Hoe ik het zie is: ik doe dit eigenlijk voor CF. Ik doe het voor de kinderen. Misschien betekent het wel iets voor hen.’ Zo laat Henric zich uit ter gelegenheid van een CF-gala getiteld ‘Artiesten zingen voor het leven’. ‘...en Henric zingt over de dood’, voegt hij er sarcastisch aan toe.
Want als er één centraal thema is in de film, dan is het wel de confrontatie met de dood. In de jaren tachtig was de oudste persoon met CF 15 jaar. Henric de la Cour denkt constant aan het feit dat zijn levensverwachting niet erg hoog zal zijn. Hij is nu veertig, en volgens zijn eigen woorden ‘fucking done’. We zien archiefbeelden van Henric als kind, die reeds vroeg in zijn leven zware behandelingen - zoals stoombehandeling en zware massages - kreeg om de taaie slijmen in zijn longen uit te stoten.
CF is een genetische aandoening waarbij de slijmen die in longen, lever en alvleesklier gevormd worden en normaal gezien de essentiële functie vervullen om bepaalde afvalstoffen - stofdeeltjes, bacterieën - af te stoten, bijzonder taai zijn en moeilijk de weg naar buiten vinden. De ziekte is erfelijk, veroorzaakt door het CFTN-gen. In principe kunnen CF-patiënten geen kinderen krijgen, want hun sperma bevat geen zaadcellen. Maar Henric heeft via in-vitrofertilisatie toch een zoon, die perfect gezond is.
De Zweedse ster wordt op verschillende momenten geïnterviewd, en aangezien de documentaire over vier jaar gefilmd werd zien we ook de evolutie in zijn denken. Door zijn ziekte heeft Henric al vroeg in zijn leven zijn eigen wereldje gebouwd, en dat inspireert hem voor zijn muziek. ‘Ik heb altijd de attitude gehad dat mijn muziek meer als een begrafenis zou moeten klinken dan als een verjaardagsfeestje.’
De muziek van de la Cour handelt in de eerste plaats over zijn obsessie met zijn naderende dood. Die komt aan bod in extracten van optredens en clips. De vier officiële clips van Henric de la Cour zijn als bonus opgenomen op de dvd. Met zijn lange en tengere gestalte, met zijn hoge en melodische stem, weet de la Cour je bij het nekvel te grijpen. Hoewel de muziek van Yvonne en Strip Music eerder naar rock neigde, is hij solo resoluut de elektronische kant opgegaan, waarbij Depeche Mode ongetwijfeld een grote inspiratie was.
Het einde van de film bevat een verrassende wending. ‘Happy endings, wie houdt daar nu van…’, zucht de la Cour wanhopig uit. Hoewel hij eerder zei dat CF het ergste was dat hem ooit overkomen was, wordt het nieuws dat er een middel bestaat dat de symptomen van CF wegneemt niet echt enthousiast onthaald. Zijn vrouw - die intussen de scheiding aangevraagd heeft - eist dat hij zich informeert over de medicatie, die een half miljoen per drie maanden kost. Henric wordt wanhopig bij het nieuws: ‘Ik heb vijftien jaar geleefd alsof er geen morgen ging komen, en nu moet ik plots wel die verantwoordelijkheid nemen… ik moet volledig veranderen en één van jullie worden, als ieder ander…’
Henric de la Cour heeft de wereld een gunst gedaan door openlijk te praten over zijn ziekte. Mijn gevoel na het zien van de documentaire is er één van diep respect, omdat hij zich ondanks zijn lijden tot een rolmodel ontplooit, en dat niet enkel voor mensen met CF, maar voor eenieder die met zware tegenslagen en ziekte geconfronteerd wordt.
Henric de la Cour (facebook)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten