XXII Wave-Gotik-Treffen in Leipzig: de stad kleurt zwart

‘Op een dag zag de stad er helemaal anders uit, en het bleef zo een paar dagen duren.’ Een Japanse studente getuigt over wat ze ervaren heeft bij haar verblijf in Leipzig toen het Wave Gotik Treffen (WGT) begon. Een paar dagen per jaar kleurt de stad zwart. Het WGT is één van de festivals waar het publiek deel uitmaakt van de show. Het indrukwekkende carrousel aan hanekammen, extravagante kostuums, hoepelrokken en alles wat je je maar kan indenken is adembenemend. Alles is toegelaten, als het maar extravagant is. Bovendien is het concept om het festival over de hele stad te houden, op verschillende locaties, zodat je overal waar je komt de extravagante goths tegenkomt.

Er staan maar weinig grote namen op de affiche dit jaar. Ik vraag me af of dit met besparingen of met de crisis te maken heeft. Toch slagen de organisatoren er weer in om meer dan 200 acts te verzamelen. Dit is inclusief lezingen en randactiviteiten, maar het is heel wat. Het betekent dat je keuzes moet maken, want door de afstanden tussen de verschillende podia kan je onmogelijk alles meepikken. Niet zo’n eenvoudige taak.

Op vrijdag begeef ik me eerst naar de Agra, het hoofdpodium en campingplaats van het festival, om er mijn bandje te gaan afhalen en iets te eten. De bussen droppen hele ladingen weelderig uitgedoste goths uit, die zich dan door een cordon aan fotografen naar het festivalterrein begeven. Ondertussen is de zon hevig aan het slaan en heb ik er al spijt van dat ik vanochtend nog een pullover aangedaan heb. Bovendien ben ik mijn zonnebrandolie vergeten. Het beste zal zijn om de komende dagen uit de zon te blijven. Niet evident aangezien het buitenpodium op de Parkbuhne, midden in het Clara Zetkin-park, één van de interessantste podia is dit jaar. En diegene waar ik me als eerste begeef.

De eer om het festival te openen komt toe aan Terminal Gods, klassieke Britse gothrock met bas, gitaren, een diepe stem en een drumcomputer. Doet de bezetting wat aan de Sisters denken, dan doet de muziek dat ook. Een geslaagd optreden.

Tussen de groepen door ga ik even wandelen op de victoriaanse picknick van onze landgenote Viona Ielegems, die eveneens in het park plaatsvindt. Die picknick barst volledig uit zijn voege. Een volledige weide wordt gevuld door mensen die zich voor de gelegenheid weelderig opgemaakt hebben: barokke en victoriaanse kledij, jurken, hoepelrokken, weelderige kapsels en schmink… Een prachtig schouwspel.

The Breath Of Life mag dit jaar als één van de Belgische trotsen aantreden. (Andere vaderlandse groepen zijn Hypnoskull, A Split Second en het onvermijdelijke Suicide Commando.) The Breath Of Life spelen hun typische wave-met-viool, met de lenige en hoge stem van Isabelle Dekeyser in het middelpunt. Hun hit Nasty Cloud heeft een nieuw kleedje gekregen. Het is te zeggen: het begint langzaam met minimale begeleiding, maar groeit dan uit tot het nummer dat we allemaal kennen.

Still Patient is opnieuw klassieke gothrock in dezelfde bezetting als Terminal Gods, maar deze keer uit Duitsland. Als ik het goed begrepen heb is dit hun eerste optreden in 14 jaar en hebben ze destijds ook op het WGT gespeeld.
 

Gitane Demone doet het anders, heeft het altijd al anders gedaan. 55 jaar is dit voormalig Christian Death-lid ondertussen. Ik heb haar drie jaar geleden al op hetzelfde podium zien spelen, en het was toen één van de hoogtepunten van het festival. Toen had ze een driekoppige groep mee, die echter minimaal speelde om haar indrukwekkende zang te ondersteunen. Deze keer heeft ze enkel een gitarist mee. De zang van de Deathrock-diva staat weeral centraal, volumineus en gevarieerd. Na een paar nummers weet je dat dit een onvergetelijk wordt, een intense en genietbare ervaring.
 

Na Gitane Demone is het de beurt aan Sex Gang Children. Hier weet je al voor het concert dat het onvergetelijk wordt. Ze openen met een herwerkte versie van Barbarossa. Alle muzikanten dragen Vendetta-maskers op hun achterhoofd en staan met hun rug naar het publiek. Andi Sex Gang heeft het masker op zijn gezicht geschminkt. Sex Gang Children slaagt erin om Gitane Demone te overtreffen, en dat is geen geringe prestatie. Nieuw werk - de cd Viva Vigilante is nog niet uitgekomen, maar is hier al beschikbaar - wordt afgewisseld met oudere nummers als Sebastiane of het geweldige Arms Of Cicero. Veel van het nieuw werk - zoals Salamun Child of Die Traube - kennen we ondertussen ook al, sinds de tijd dat ze eraan aan het werken zijn. Ze sluiten af met Song And Legend en Dieche, twee absolute klassiekers.
 

Op de volgende dag bezoek ik het middeleeuws marktje op de Moritzbastei en koop er een paar flessen zoete bessenwijn en mede. In het Stasimuseum ‘Runden Ecke’ loopt opnieuw de tentoonstelling ‘Kinder der Nacht’. Ik kijk even naar de documentaire ‘Unsere Kinder’ over jongerensubkulturen in de DDR, maar kom al snel tot de conclusie dat mijn Duitse vaardigheden wat tekortschieten.
 

Dan maar naar Werk 2, een oud industrieel gebouw waar we getrakteerd worden op Deathrock. Mescaline Babies maakt lustige Batcave die als een iets punkier versie van Corpus Delicti klinkt. Spiritual Bat zit wat in het verlengde, maar werkt met vooropgenomen bas en synth. Deze laatsten leveren een eerder mak optreden.
 

De eerste keer dat ik Bloody, Dead And Sexy zag was in het voorprogramma van Sex Gang Children in Waregem. Het heeft toen indruk gemaakt, en die indruk werd nog versterkt door hun uitstekende cd’s en hun optredens op het Gothic Festival en Shadowplay. Ondertussen zijn ze een vaste waarde in de Deathrock-scene. Ze hebben bovendien een nieuwe cd: Bad Ambient. Ze zeggen dat het een nieuw geluid is: Psychedelic-Deathrock, maar eerlijk gezegd rockt het als vanouds. En maar goed ook, want zo een muziek is er altijd te weinig. Nadat de groep I Have Got A Friend In Mescaline gespeeld heeft, kondigen ze aan dat dit normaal het einde van de show is, maar dat ze vandaag een verassing in petto hebben. Gitane Demone komt voor het laatste nummer haar fantastische stem lenen. Plastic Night Sky handelt over de dood van Nira, de dochter van zanger Rosa Jahn. Het wordt een waar kiekenvelmoment.
 

Tijd voor iets anders. We begeven ons naar het heidens dorp, waar net een concert van Letzte Instanz doorgegaan is dat aan de uitstroom van uitbundige fans te beoordelen zeer succesvol geweest is. Wij zijn hier om Daemonia Nymphe te aanschouwen. Deze Griekse groep speelt op zelf gebouwde traditionele instrumenten. Met twee zangeressen, een percussionist, een contrabassist en Spyros Giasafaki die verschillende instrumenten speelt brengen ze een visueel aantrekkelijke show. Maar de feeërieke en dromerige sfeer van hun cd’s weten ze live niet te herscheppen.
 

Op de derde dag begeven we ons al vroeg naar het gothic-café en absintherie Sixtina, om er het optreden bij te wonen van Anna Aliena, die er haar ‘Alien Pop’ ten beste geeft, synthpop met een geoefende operastem. Ze bereidt momenteel haar derde ep voor, maar speelt ook nummers uit haar vorige twee ep’s en uit compilaties, zoals het Hongaarse zelfmoordnummer Gloomy Sunday.
 

Nadat ik mijn jaarlijkse aankopen gedaan heb op de gigantische gothic markt van de agra-halle - alles van kledij, pruiken, sieraden tot cd’s - ga ik uitzonderlijk binnen in de agra, de grootste zaal van het festival. Later deze avond speelt Lacrimosa er. End Of Green is aan de beurt als ik binnenkom. Deze voormalige doommetalband is razend populair in Duitsland, maar ik vraag me een beetje af waarom.

Na End Of Green stroomt de zaal leeg, maar ze stroomt weldra nog voller voor The Birthday Massacre. Hun mix van pop, punk en wave kan terecht op veel belangstelling rekenen. Ook al zien de groepsleden er wat belachelijk uit in hun volledig witte kleren, ze geven een uitstekend concert waarbij het publiek volledig uit de bol gaat.
 

Opnieuw stroomt de hal leeg en nog voller. Voor Lacrimosa, de groep waar ik uiteindelijk ook voor kom. In zijn aankondiging spreekt Tommy over een recente reis naar Oost-Azië en hoe Lacrimosa daar in elke cd-winkel ligt. Het succes van de groep is onvoorstelbaar. Ze gaven 20 jaar geleden hun eerste concert op het WGT in Werk 2, en Tilo Wolff dankt het publiek voor de trouw. Ik geniet van elke noot. Lacrimosa dringt tot diep in mij door.
 

 
De laatste dag van het festival begint slecht. De fuif die ik de avond ervoor bezocht heb en waarop ik tot 6 uur ’s ochtends heb staan dansen en drinken eist zijn tol. Stem kwijt, oververmoeid en een kanjer van een kater. Zo geschiedde dat ik het optreden van Whispers In The Shadow op de Parkbuhne gemist heb, naar verluid nochtans een aanrader. In Mitra Medusa Inri zie ik wel en brengt dansbare synthpop dat af en toe wat aan Wolfsheim doet denken, maar is over het algemeen middelmatig.
 

Other Day kende ik al van hun optreden in Waregem in het voorprogramma van Alien Sex Fiend een paar jaar geleden. Een optreden dat ik toen uitstekend vond. Ze treden deze keer in een heel andere bezetting op, met cello, gitaar en drums. De zanger en de celliste horen tot de mooist opgemaakte goths die ik dit festival op het podium gezien heb. De muziek is treurig en traag. De uitvoering is niet perfect, maar het gevoel is er wel.
 

‘Welkom op de begrafenis van Catastrophe Ballet.’ Deze groep heeft het WGT uitgekozen om hun afscheidsconcert te geven. Voor de gelegenheid heeft de groep ook wat gastzangers uitgenodigd om een punt te zetten achter 25 jaar muziek maken: Volker Zacharias (Girls Under Glass), Patricia Nigiani (Project Pitchfork), Oswald Henke (Goethes Erben), William Faith (Faith and the Muse). De muziek is erg gevarieerd, van industrieel klinkende nummers tot gothrock, van psychedelische trekjes tot punk.
 

Ze spelen nummers uit hun ganse carrière, en interpreteren bij het afsluiten nog wat covers van Anarchy in the UK (Sex Pistols), 21st Century Boy (Sigue Sigue Sputnik), om te eindigen met een uitgestrekte versie van Goodbye Cruel World (Pink Floyd) waarbij de groepsleden elkaar allemaal vaarwel zeggen en er hoogstwaarschijnlijk ook een paar traantjes gepinkt werden op het podium. Een intens en mooi moment en een afscheid in stijl voor de groep. Daarmee zet ook ik een punt achter mijn bezoek, met de intentie om er volgend jaar weer bij te zijn.
 

 
Setlist Lacrimosa: Intro / Brennende Komet / Schakal / Alleine zu zweit / Not every pain hurts / Verloren / Ohne dich ist alles nichts / Weil du Hilfe brauchst / If the world stood still a day / Alles Luege / Der Morgen danach / Irgendein Arsch / Liebesspiel / Rote Symphonie / Revolution /

Bis: Stolzes Herz / Feuer / Lichtgestalt