“This was, and will always be, for the rest of the future, the last show of Das Ich.”
De laatste noten van Gottes Tod zijn net uitgestorven als Stefan Ackermann deze woorden uitspreekt. Het is 11 uur in het zaaltje in Vilnius, de hoofdstad van Litouwen. Een heel optreden lang al zingt Ackermann duidelijk tegen zijn zin. Hij bleef immobiel achter zijn microfoon staan en zong maar half overtuigd zijn teksten, hij die zich anders in alle mogelijke bochten wringt en zijn ziel uit het lijf schreewt.
Ik was eerder toevallig op dit optreden terechtgekomen, op uitnodiging van een vriend die in Vilnius woont, net toen Das Ich er op een Halloween-Party kwam spelen. Op het programma stonden verder gothic- en metal-groepen uit Rusland, Polen en Litouwen. Deze genres zijn hier erg populair en trekken, in vergelijking met Vlaanderen, een jonger publiek aan. De verwevenheid tussen gothic en metal is hier ook diepgaander als in Vlaanderen.
De organisatoren hadden het optreden van de Poolse deathrock-groep Miguel and the Living Dead kunnen aflassen wegens ziekte van één van de groepsleden. Er werd op Das Ich gerekend om de avond goed te maken.
Het optreden gaat al van meet af aan fout. Bij het openingsnummer stormt Ackermann zoals gewoonlijk als een gek het podium op, maar na amper één strofe houdt hij het voor bekeken en verdwijnt hij. Bruno Kramm en SiSsy (Stefan Siegl) zingen van achter hun keyboards het liedje uit, en kondigen dan een korte pauze aan, “om te zien wat er fout is met onze zanger”. Een probleem met de luidsprekers wordt als aanleiding aangewezen, en na wat boxen verplaatst te hebben kan het optreden verder.
Alleen heeft Ackermann er nu duidelijk geen zin meer in. Hij blijft als versteend achter zijn microfoon staan, kijkt misprijzend het publiek in, en als het even kan verdwijnt hij vanachter op het podium. Bruno Kramm en SiSsy doen hun best om enthousiast te blijven, en het wordt al bij al een goed optreden. Naast de nummers van de laatste cd, Cabaret, worden klassiekers als Kaïn und Abel en Destillat gespeeld. Het geluid viel, vanuit de zaal althans, erg goed mee.
Ackermann kondigt na de eerste bisnummers het einde aan van Das Ich. Heeft hij gewoon een slechte dag? Doet hij dit wel vaker? Of is er echt iets mis? Voorlopig is er alvast geen enkele bevestiging of ontkenning. Misschien is dat ene zinnetje zelfs al lang vergeten… Best zo, trouwens.
De laatste noten van Gottes Tod zijn net uitgestorven als Stefan Ackermann deze woorden uitspreekt. Het is 11 uur in het zaaltje in Vilnius, de hoofdstad van Litouwen. Een heel optreden lang al zingt Ackermann duidelijk tegen zijn zin. Hij bleef immobiel achter zijn microfoon staan en zong maar half overtuigd zijn teksten, hij die zich anders in alle mogelijke bochten wringt en zijn ziel uit het lijf schreewt.
Ik was eerder toevallig op dit optreden terechtgekomen, op uitnodiging van een vriend die in Vilnius woont, net toen Das Ich er op een Halloween-Party kwam spelen. Op het programma stonden verder gothic- en metal-groepen uit Rusland, Polen en Litouwen. Deze genres zijn hier erg populair en trekken, in vergelijking met Vlaanderen, een jonger publiek aan. De verwevenheid tussen gothic en metal is hier ook diepgaander als in Vlaanderen.
De organisatoren hadden het optreden van de Poolse deathrock-groep Miguel and the Living Dead kunnen aflassen wegens ziekte van één van de groepsleden. Er werd op Das Ich gerekend om de avond goed te maken.
Het optreden gaat al van meet af aan fout. Bij het openingsnummer stormt Ackermann zoals gewoonlijk als een gek het podium op, maar na amper één strofe houdt hij het voor bekeken en verdwijnt hij. Bruno Kramm en SiSsy (Stefan Siegl) zingen van achter hun keyboards het liedje uit, en kondigen dan een korte pauze aan, “om te zien wat er fout is met onze zanger”. Een probleem met de luidsprekers wordt als aanleiding aangewezen, en na wat boxen verplaatst te hebben kan het optreden verder.
Alleen heeft Ackermann er nu duidelijk geen zin meer in. Hij blijft als versteend achter zijn microfoon staan, kijkt misprijzend het publiek in, en als het even kan verdwijnt hij vanachter op het podium. Bruno Kramm en SiSsy doen hun best om enthousiast te blijven, en het wordt al bij al een goed optreden. Naast de nummers van de laatste cd, Cabaret, worden klassiekers als Kaïn und Abel en Destillat gespeeld. Het geluid viel, vanuit de zaal althans, erg goed mee.
Ackermann kondigt na de eerste bisnummers het einde aan van Das Ich. Heeft hij gewoon een slechte dag? Doet hij dit wel vaker? Of is er echt iets mis? Voorlopig is er alvast geen enkele bevestiging of ontkenning. Misschien is dat ene zinnetje zelfs al lang vergeten… Best zo, trouwens.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten